________________
તા. ૧-૫-૧૫૩ : બગસરા
અમીપરથી નીકળી બગસરા આવ્યા. અંતર સાડાચાર માઈલ હશે. ઉતારો ઉતારામાં રાખ્યો. તા. ૨-૫-૧૯૫૩ : ગોડાદર
બગસરાથી નીકળી સામરડા જતા હતા. ત્યાં વચ્ચે ગોડાદર ગામ આવ્યું. ગામના લોકો સ્વાગત માટે બહાર આવ્યા હતા. એમનો પ્રેમ જોઈને અમે થોડો વખત ગામમાં રોકાયા.
મહારાજશ્રીએ કહ્યું કે, ઘણીવાર વાણી કામ નથી કરતી તમારો ભાવ જોઈને ખૂબ આનંદ થાય છે. એ ભાવ કેમ જાગે છે ? આપણા દેશની જે વિશિષ્ટતા છે કે, કોઈ સાધુ પુરુષ આવે એટલે તેમનો આદર કરે છે. તેમની વાત વાણીમાં આવી શકતી નથી. આજે એક પૂર એવું ઘસી રહ્યું છે કે તેના સાથે પ્રેમ કરવા દેતું નથી. ચીન અને રશિયામાં આવું બની રહ્યું છે. આપણે જુદી રીતે વિચારીએ છીએ ભૂખે મરીએ પણ હિંસા ના કરીએ. એવું એક ચિત્ર છે. બીજું ચિત્ર એવું છે કે, એક બાજુ અમુક વર્ગ પકવાનો ખાઈને ઉબકા ખાય છે, જ્યારે બીજી બાજુ મહેનત કરવા છતાં રાબ ખાવા પણ મળતી નથી. મા તેને ખવડાવવા ચિંતા કરે છે. પણ માનો બીજો છોકરો એટલું બધું એકઠું કરી બેઠો છે કે બીજાને આપતો નથી ત્યારે માં કોઈને મારી શકતી તો નથી એટલે પોતે ઉપવાસ કરે છે. તા. ૨-૫-૧૫૩ : સામરડા
ગોડાદરથી નીકળી સામરડા આવ્યા. વચ્ચે સરમાં ગામ આવ્યું. ત્યાં થોડો વખત રોકાયા. અંતર છ માઈલ હશે. ઉતારો છગનભાઈના મકાનમાં રાખ્યો હતો. ગામે વાજતે ગાજતે સુંદર સ્વાગત કર્યું.
સભામાં રામભાઈએ જણાવ્યું કે, જેની વાણી ગંગા જેવી પવિત્ર છે. તેવા સાધુપુરુષ આવ્યા છે. તુલસીદાસજીએ કહ્યું છે સાધુ જંગમ તીર્થ છે જયાં જાય છે ત્યાં બધાં વેરઝેર શાંત થઈ જાય છે. સંસારનો ભાર ઊતરી જાય છે. અને પછી એમની વાણી સાંભળી એ ભાતું સાચવી રાખે તો ઘણા લાંબા સમય ચાલે છે.
સાધુતાની પગદંડી
૧૫૮
