________________
તા. ૧૭-૭-૧૯૫૨
આજે ગોસેવક સંઘના આગેવાન માનસિંહભાઈ મળવા આવ્યા. એમણે ગોપાલક અને રિજનો વિષે જે જમીનનો ઝઘડો હતો તે અંગે વાતો કરી.
ગુજરાત સમાચારના ખબરપત્રી આવ્યા. તેમની સાથે દુષ્કાળની પરિસ્થિતિ અંગે સુરાભાઈ અને નાનચંદભાઈએ વિગતે વાતો કરી.
ભાલના ૨૦ ગામોમાં લોકોને ખાવાનું નથી. તેનો તાદશ ચિતાર નાનચંદભાઈએ આપ્યો. એક ગામના ૬૦ માણસોએ બે દિવસથી ખોરાક લીધો નહોતો. તેમને વ્યવસ્થા કરી આપી.
તા. ૧૮-૭-૧૯૫૨
એક પ્રવચનમાં મહારાજશ્રીએ જણાવ્યું કે, આપણા ગ્રંથોમાં ધર્મની વાતો કરવામાં આવી છે. એમાં એક વાત સ્પષ્ટ લખી છે, કે માણસ ભલાઈનું કામ કરે તેને માટે અભિમાન ના કરે, અને જેની ઉપર ભલાઈ કરે એ માનવ નીચો ના પડવો જોઈએ. દયા, દાનને ધર્મ સાથે જોડવામાં આવે છે. પણ લેનાર દેના૨ વચ્ચે કોઈ જાતની વિષમતા ના આવવી જોઈએ. બીજી રીતે જોઈએ તો નામ પાડવા છતાં સંગ્રહ થઈ જાય છે. તો સુપાત્રે દાન થઈ જાય. એમ કરવું જોઈએ. વિકેન્દ્રિત વ્યવસ્થા હતી. એટલે બહુ પૈસા એકત્રિત ના થાય, પણ જીભ દ્વારા પણ ઘણું કરી શકે. કારણ કે બીજાઓને ઓછી શક્તિ છે. પોતાનામાં વધારે છે. એથી ઓછાવાળાને લાઘવગ્રંથી ના બંધાય પેલાને ગૌ૨વગ્રંથી ના બંધાય દરેક ધર્મમાં આ જ વાત કહી છે. જિસસે ત્યાં લગી કહ્યું, જમણા હાથે આપે તો ડાબાહાથને ખબર ના પડવી જોઈએ. અને તું એવી રીતે વર્ત કે, સામા માણસને તંગી ના પડે, એટલે ક્યું ડગલો માગે તેને પહેરણ આપી દેજે. મતલબ કે, એને માગવાનું મન ના થાય. એવી પરિસ્થિતિ ઊભી કરી દેવી જોઈએ. હૃદયની એકતાભરી લાગણી પેદા કરવી એ જ મનુષ્યનું કામ છે.
જે લોકો શહેરમાં વસે છે. કંઈક કરી છૂટવાની તમન્ના રાખે છે, એમણે સામાનું તેજ ઘટે નહિ, પોતાનું અભિમાન ના વધે તે રીતે આ દુષ્કાળમાં આપવાની જરૂર છે. વચલો ગાળો એવો આવી ગયો જૂનામાં જે વસ્તુ આવી તેમાંથી ગૌરવગ્રંથી બંધાઈ ગઈ. જેને પક્ષે બુદ્ધિ હતી, તેને સાધુતાની પગદંડી
૭૪
