________________
( ૪૯ ) પુત્ર હતું. તેણે એક દહાડે ત્યાંના દિગંબર સાધુ પાસે ધર્મ દેશના સાંભળીને વૈરાગ્યથી દિગંબરી દીક્ષા લીધી; અને તેમનું મહાકત્તિ નામ રાખવામાં આવ્યું; એક દહાડે તેમને વેતાંબર મતને માનનારી તેમની બેહેને ભક્તિથી ગોચરી માટે નિમંત્રણ કર્યું, અને તેથી તે મહાકીર્તિ તેમને ઘેર ગયા; તે વખતે તેમના કમંડલુમાં કેટલાક સંમૂછમ જંતુઓને જોઈ તેની બહેને ઉપદેશ આપ્યો કે, વેતાંબર મુનિઓને આચાર અતિ ઉત્તમ છે; અને તે આચારથી જ મોક્ષ મળે છે. હવે તે વાત મલકીર્તિજીને પણ ધ્યાનમાં ઉતરી, અને તેથી કટલેક કાળે ત્યાં પધારેલા અજિતસિંહસૂરિજીની પાસે તેમણે ફરીને વેતાંબરી જૈન દીક્ષા લીધી, તથા તેમનું માનતુંગરિ નામ રાખવામાં આવ્યું. પછી તેમણે ગુરૂ મુખથી કેટલીક ચમત્કારી વિદ્યાઓને અભ્યાસ કર્યો. વળી તેજ નગરમાં એક મહાવિદ્વાન અને રાજાનો માનીત મયૂર નામે બ્રાહ્મણ વસતો હતો, તેને વિદ્યા, રૂપ તથા શાલ આદિક અનેક ગુણોવાળી એક પુત્રી હતી; તે પુત્રીને તેણે ત્યાંનાજ રહેવાસી એક બાણ નામના મહા વિદ્વાનની સાથે પરણાવી. એક દહાડે તેણીને પિતાના ભર્તાર સાથે કલેશ થવાથી તે રીસાઈ ગઈ અને તે માટે તેણીને તેણીના પિતા મયૂરે ઠપકો આપે છે, તેથી તેણીઓ શ્રાપ આપીને પોતાના પિતાને કુછી કર્યો; હવે બાણને પણ ઈર્ષા આવવાથી તેણે રાજાને કહ્યું કે, પૂરને તે કુષ્ટનો રોગ થયો છે, તેથી તેને સભામાં આવતો બંધ કરો. રાજાએ પણ તેમ કર્યાથી મયરે ખેદ પામીને સૂર્યનું સ્તુતિપૂર્વક આરાધન કર્યું, તેથી સૂર્ય તેના રોગને નષ્ટ કર્યો; તે જોઈ રાજાને આશ્ચર્ય થયું, અને તેથી તેણે બાણને કહ્યું કે તું પણ જો ખરે વિદ્વાન હે તે મને કંઈકે તેવું આશ્ચર્ય બતાવ; પછી તેણે પણ પોતાના હાથપગ છેદાવીને ચંડીનું સ્તુતિપૂર્વક આરાધન કરી તે હાથપગે પાછા મેળવ્યા; તે જોઈ રાજ આશ્ચર્ય પામી કહેવા લાગ્યું કે, આજના સમયમાં બ્રાહ્મણો શિવાય કોઈ પણ પાસે આવી ચમકારી વિદ્યા નથી. તે સાંભળી જૈનમંત્રીએ રાજાને કહ્યું કે, હે સ્વામી ! આપણુજ નગરમાં, જે માનતુંગરિ નામના જૈન શ્વેતાંબર આચાર્યું છે, તે પણ મહાપ્રભાવિક છે; પછી રાજાએ શ્રી માનતુંગરિજીને બોલાવીને પિતાને કંઈક ચમત્કાર બતાવવા માટે વિનંતિ કરી; અને તેથી આ આચાર્યજીએ ભક્તામર નામનું ચુમ્માળીશ કાવાળું તેત્ર રચીને પિતાની ચુમાળીશ બેડીઓ તેના પ્રભાવથી તેડીને રાજાને વિસ્મિત કર્યો. અને છેવટે રાજાને ધર્મોપદેશ આપીને જૈની કર્યો. વળી તેમણે ઉપદ્રને