________________
(૮૪ )
મહારાજ પધાર્યા તેથી તે લક્ષ્મીપતિ શેડ તે બન્ને બ્રાહ્મણપુત્રોને સાથે લેને તેમને વાંદવા માટે ગયા; ત્યાં તે અન્ને બ્રાહ્મણાની હસ્તરેખા આદિક જોઇને ગુરૂએ તેમને દીક્ષા યોગ્ય જાણીને તે લક્ષ્મીપતિની અનુજ્ઞાપૂર્વક તેમને દીક્ષા આપી. પછી તે યાગવાહનપૂર્વક સર્વ સિદ્ધાંતાના અભ્યાસ કરીને પાંચે મહાત્રતાને અતિચાર રહિત પાળવા લાગ્યા. છેવટે તેમને યોગ્ય જાણી ગુરૂમહારાજે આચાર્ય પદવી આપી; તથા તેના અનુક્રમે જિનેશ્વરસૂરિ તથા બુદ્ધિસાગરસૂરિ નામ પાડ્યાં. પછી શ્રી વર્ધમાનસૂરિજીએ તેને કહ્યુ કે, આજકાલ અણહિલપુરપાટણમાં ચૈત્યવાસીઓનું ઘણું જોર હાવાથી ત્યાં શુદ્ધ સામાચારીવાળા મુનિરાજ્જેને રહેવાનું સ્થાનં પણ મળતું નથી; માટે તે ઉપદ્રવ તમે અને તમારી શક્તિ અને બુદ્ધિથી નિવારણ કરે! કેમકે આ વખતમાં તમારા સરખા ખીન્ન વિચક્ષણા નથી. એવી ગુરૂમહારાજની આજ્ઞા મસ્તકપર ચડાવીને તે ત્યાંથી વિહાર કરીને અહિલપુરમાં આવ્યા. ત્યાં તેએ એક ઉત્તમ અને દયાળુ પુરૅાહિતના મકાનમાં ઉતર્યાં; એટલામાં ચૈત્યવાસીએને તેએના આવવાના સમાચાર મળવાથી તેઓએ તેમની પાસે પોતાના નોકરોને મોકલ્યા; તે નાકરા ત્યાં આવી જિનેશ્વરસૂરિ તથા અહિંસાગરજીને કહેવા લાગ્યા કે, અરે ! સાધુઓ! તમા તુરત નગરીની બહાર નીકળી જા ? કેમકે અહીં ચૈત્યવાસીઓ શિવાય બીજા શ્વેતાંબર મુનિઓને રહેવાનો હક નથી. ત્યારે તે પુરેશહિતે કહ્યુ કે, આ બાબતના મારે રાજા પાસે જ રાજસભામાં નિર્ણય કરવા છે, એમ કહી તે દુર્લભસેન રાજા પાસે ગયા, અને ત્યાં ચૈત્ય વાસીએ પણ આવ્યા. પછી તે પુરેહિતે રાજાને વિનંતિ કરી કે, હે રાજન! આ નગરમાં એ ઉત્તમ જૈનમુનિઓ પોતાને સ્થાન નહીં મળવાથી મારે ઘેર પધાર્યાં છે, તે મહાગુણી હાવાથી મે તેને રહેવા માટે સ્થાન આપ્યું છે; પરંતુ આ ચૈત્યવાસી યતિએ પાતાના માણસાને મારે ઘેર માકલી તેને નગરની બહાર નીકળી જવાનું કહેવરાવ્યું છે. તે સાંભળી નીતિવાન દુર્લભરાજાએ જરા હસીને ક્યું કે, મારા નગરમાં જે ગુણી માણસા દેશાંતરથી આવીને વસે છે, તેઓને કાઇ પણ અટકાવી શકે તેમ નથી; તે! આવા મહાત્માઓને અહીં ન વસવા દેવા માટે શું પ્રયેાજન છે? ત્યારે ચૈત્યવાસીએ એટલી ઉઠયા કે, હે રાજન! પૂર્વે શ્રીવનરાજ નામના જે મહાપરાક્રમી રાજા અહીં થયેલા છે, તેમને ખાધ્યપણામાં ચૈત્યવાસી શીલગુરુએ આશ્રય આપી પાખ્યા હતા; અને તે ઉપકારના બદલામાં વનરાજે સપ્રદાય વિરાધના ભયથી આ નગરમાં ફક્ત ચૈત્યવાસીઓએજ રહેવું, અને ખીજા શ્વેતાંબર જૈનસાધુઆએ અહીં રહેવું નહીં, એવા લેખ કરી આપ્યો છે,