________________
કહે કસાઈ તું આપને મુજને, નહિ કાં દે તસ નાણું રે, નાગદત્ત ચિંતે એ નાણાતણું દીસે નહિ ઠેકાણું રે મમ ૯ એમ ચિંતી વસ્ત્ર આડું કરે, બોકડો ઊતરી જાવે રે, ઊતરે ત્યાં તેને આંસુ પડે, ત્યાં તો અણગાર આવે રે. મમ ૧૦ આંસુ દેખી મુનિ મ્હોં મલકીયું, ચિંતે શેઠ તે આમ રે,
એ મુનિ ત્રણ વેળા હસવું કરે, શું કામ એણે ઠામ રે. મમ ૧૧ એમ તિહાં શેઠ મનમાં ચિંતવી, ખાઈ પછી મુખવાસ રે, ઊઠી તિહાંથી પૌષધશાળામાં, જઈ બેઠો મુનિ પાસ રે. મમ ૧૨ મુનિને પૂછે તુમે હાસ્ય કર્યું, ત્રણ્ય વાર શે કાજ રે ? તેહનું કારણ આવ્યો પૂછવા, કહો મહેર કરી મહારાજ રે. મમ ૧૩ પેલી ચિતારાને ભલામણ કરું, ત્યાં કરી તુમે હાંસી રે, ઘરનું કામ રે કોણ કરતા નથી ? દેખી થયો નિરાશી રે. મમ ૧૪ તેહનું કારણ મુજને કીજીએ, જેમ મન રાજી થાય રે, મુનિ કહે તુજ પૂછ્યાનો કામ નહિ, સુણ દેવાનુ પ્રિય ભાઈ રે. મમ ૧૫ તો પણ શેઠે હઠ લીધો આકરો, મુનિ બોલ્યા તેણી વાર રે, સાત દિવસનું છે તુજ આયખું, સાંજે કરીશ તું કાળ રે. મમ ૧૬ મહેલની ભલામણ જગજગની દીયો, તારું ભાતું ન થાવે રે, તેહ થકી મને હસવું આવીયું, એ કારણ પરભાવે રે. મમ ૧૭ શેઠે પૂછ્યું વળી મુનિવર ભણી, શે રોગે મુજ કાળ રે,
મુનિ કહે શૂળ થશે કપાળમાં, આકરો રોગ પ્રકાર રે. મમ ૧૮ જીવ આવ્યો તિમ જાશે એકલો, ૫૨ ભવ નહિ સથવારો રે,
પુત્ર માતા પરિગ્રહ અસાર છે, કલાદિક પરિવારો રે. મમ ૧૯ વનમાં એક વડ વૃક્ષ મોટો હતો, બહોળી શાખા જેહની રે, પંખી આશરો ત્યાં લેતાં ઘણાં, શીતળ છાયા તેહની રે. મમ ૨૦ દવ લાગ્યો માંડ્યા ઊડવા, રહે એકીલો તરુ સાર રે,
તેમ જીવ પરભવ જાતાં એકલો, પાપ છે દુઃખ દેનાર રે. મમ ૨૧ જેમ કોઈ શહેરે રાજકુંવર હતો, એકણ ગયો પરદેશે રે, ભાતું ન લીધું રે મુંઝાણો ઘણો, તિમ પરભવ દુઃખ સહેશે રે. મમ ૨૨
જ્ઞાનવિમલ સઝાયસંગ્રહ ૦ ૧૩૭
