________________
સદ્ગુરુ સામી વ્યક્તિના ઉપાદાનને મહત્ત્વપૂર્ણ તરીકે જોશે; નિમિત્ત સ્વરૂપ પોતાને નહિ જ. શ્રોતા નિમિત્તરૂપ ગુરુના પ્યારા શબ્દોને જ મહત્ત્વપૂર્ણ લેખશે. કારણ કે ઉપાદાન-શુદ્ધિ પણ આવા નિમિત્તોથી જ મળશે ને !
આ પૃષ્ઠભૂ પર સાધનાસૂત્ર આવે છે; જે કર્તુત્વની વિભાવનાને ઉખાડીને જ્ઞાયકપણાની મહત્તાને સ્થાપિત કરે છે :
અન્યથા વચન અભિમાનથી,
ફરી કર્મ તું બાંધે; જ્ઞાયકભાવ જે એકલો,
ગ્રહે તે સુખ સાધે... “મેં આ કર્યું, મેં પેલું કર્યું આવા કૃતિત્વના અભિમાનથી વારંવાર કર્મબંધ થયા કરે છે. કર્તુત્વની વિભાવનાને છોડીને માત્ર જ્ઞાયકપણાની અનુભૂતિ આવે તો સુખ જ સુખ રહ્યા કરે.
જ્ઞાયક ભાવ.
સાધક બિનજરૂરી પરમાં તો પોતાની ચેતના મૂકશે જ નહિ; જરૂરી પરમાં પણ મૂકશે ઉપયોગ ત્યારે, આસક્તિ આદિ ન થઈ જાય એની કાળજી રાખશે.
પરમ પાવન “દશવૈકાલિક સૂત્રમાં આ જ્ઞાયકભાવની મઝાની વાત આવે છે. મુનિરાજ વહોરવા ગયા છે. ગૃહસ્થના ઘરે પહોંચ્યા.
સ્વાનુભૂતિની પગથારે ૬૪
