________________
ઘરે આવીને મેઘકુમારે મા ધારિણીને કહ્યું : મા ! મને તો પ્રભુના પ્યારા શબ્દો બહુ જ ગમી ગયા છે.. મા ! કેવા તો સરસ, મધુર એ શબ્દો હતા... મા ! હવે એ પ્રભુનાં શ્રીચરણો વિના હું નહિ રહી શકું.
પરમાત્માના શબ્દોનું એ સમ્મોહન પ્રભુનાં પ્યારાં, પ્યારા ઉપનિષદમાં પરિણમ્યું. મેઘકુમાર પ્રભુના વરદ હસ્તે દીક્ષિત થયા.
મહાભારતની એક ઘટના યાદ આવે છે : ઉદ્ધવજી વૃન્દાવન જઈ રહ્યા છે. શ્રીકૃષ્ણને તેમણે કહ્યું : એક પત્ર ગોપીઓને નામ લખી આપો તો ! શ્રીકૃષ્ણ પત્ર લખી આપ્યો.
- ઉદ્ધવજી વૃન્દાવન આવ્યા. ગોપીઓ રથને ઘેરી વળી. ઉદ્ધવજીને જોઈને થોડીક નિરાશ થઈ ગઈ ગોપીઓ : શ્રીકૃષ્ણ તો નથી આવ્યા ! ત્યાં જ ઉદ્ધવજીએ કહ્યું : શ્રીકૃષ્ણનો તમારા પરનો આ પત્ર લઈને આવ્યો છું. ઉદ્ધવજીએ પત્ર પોતાના હાથમાં રાખ્યો. ગોપીઓમાંથી એક પણ નજીક આવતી નથી. હાથમાં લેવાની વાત તો દૂર, તેને વાંચવાની કોઈ ઈચ્છા કરતું નથી. - ઉદ્ધવજી નવાઈમાં ડૂબી ગયા. આ ગોપીઓ ! શ્રીકૃષ્ણના નામ પાછળ ઘેલી બનેલી... કેમ એમના પત્રને લેવા નથી આવતી ?
ભક્તહૃદયની વાત તો ભક્તહૃદય જ જાણે ને ! સૂરદાસજી ગોપીઓના હૃદયની વાત લઈ આવ્યા છે એક પદમાં : “પરસે રે, બિલોકે ભીંજે..” ગોપીઓને લાગે છે કે વિરહાગ્નિ એવો તો હૃદયમાં, અસ્તિત્વમાં ધખી રહ્યો છે કે પત્રને હાથમાં લેતાં તે બળી તો નહિ જાય... ! અરે, હાથમાં ન લો, નજીક આવીને જુઓ તો
સ્વાનુભૂતિની પગથારે છે ૧૫૦
