________________
ખરેખર તો માતાજીના નામે આ પૂજારીઓ ચરી ખાય છે. એ લોકોને ખાવાનો સ્વાદ છે, એટલે માતાજીના નામે બધું ચલાવે છે. હવે એક કામ કરો. આ ૭૦૦-૮૦૦-૯૦૦ પાડાની જેટલી કિંમત થાય એટલું ધન હું માતાજીના ભંડારમાં ભેટ આપું છું.’
આપી દીધું. પણ પૂજારીઓની તો હાલત ખરાબ થઈ ગઈ. માતાજી કોપશે તો ? એવા ફફડાટમાં એ બાપડા ફફડી ઊઠ્યા.
રાત પડી. મધરાતે કંટકેશ્વરી દેવી હાથમાં ત્રિશૂળ લઈને મોઢામાંથી લાંબી જીભ બહાર કાઢી લપકારા મારતાં રાજાની સામે મહેલમાં સાક્ષાત્ થયાં. ચંડિકાનું સ્વરૂપ જોયું છે ને ? એવાં વિકરાળ ! બોલ્યાં : · નરાધમ ! મારી મર્યાદા તોડી ? લાવ, મારો ભોગ લાવ !'
"
રાજા લેશ પણ વિચલિત ન થયો. એ બોલ્યો : ‘માતાજી ! મેં તો તમને ભોગ આપી જ દીધો છે. તમે ન સ્વીકાર્યો એમાં હું શું કરું ?’
દેવી કહે : ‘દુષ્ટ ! મારી સામો બોલે છે ? મારું અપમાન કરે છે ? લે, લેતો જા !' અને તેમણે રાજાને ત્રિશૂળ માર્યું. જેવું ત્રિશૂળ વાગ્યું કે રાજાના અંગે અંગમાં ગળત કોઢ ફૂટી નીકળ્યો. પીડાનો પાર નહિ. લાખ લાખ વીંછી ડંખતાં હોય તેવી કાળી બળતરા ઉપડી. દેવી તો અલોપ !
રાજાએ તાત્કાલિક ઉદયન મંત્રીને બોલાવ્યા. કીધું કે ‘આ સ્થિતિ થઈ છે. શું કરું ?' મંત્રી ગમે તેવો તોય વાણિયો હતો, મારવાડી વાણિયો. તોડ કાઢે તેનું નામ વાણિયો. એ કહે, મહારાજ ! લાખ મરે પણ લાખોનો પાલનહાર ના મરે. તમારી જિંદગી બચતી હોય તો પ્રભુ ! આંખમિંચામણાં કરો. પૂજારીઓને કહી દઈએ ને પાડાનો બિલ અપાવી દઈએ.’
34
