________________
મહાપુરુષોને ખેદ થાય ને, એ ધરતીકંપ કરતાંય ભૂંડી વાત છે. માતાનો તો અગ્નિસંસ્કાર થઈ ગયો, પણ તે પછી તરત આચાર્ય પાટણ છોડીને વિહાર કરી ગયા, અને કુમારપાળ જ્યાં યુદ્ધના મેદાનમાં હતો ત્યાં તેની છાવણીમાં પહોંચ્યા. રાજા ચોંકી ગયો : “પ્રભુ ! તમે અહીંયા? યુદ્ધની છાવણીમાં ?” આચાર્યે કહ્યું કે હવે પાટણમાં રહેવા જેવું અમારા માટે નથી રહ્યું રાજનું!” “ થયું મહારાજ ! ?” ત્યારે વાત કરી.
ક્ષમા માગે છે કુમારપાળ. કહે કે “હું પાછો પાટણ આવું પછી બધી વ્યવસ્થા કરીશ. મને માફ કરો.” રાજાએ ગુરુ પાસે વચન લીધું કે “તમારે પાટણ પાછા આવવાનું. આ અપમાનથી ભાગી નહિ જવાનું. અને હું આવું ત્યારે મને મળવાનું !'
રાજા યુદ્ધ જીતીને પાછો આવ્યો. રાજસભામાં નિમંત્રણ આપીને ગુરુને બોલાવ્યા. સભામાં રાજા વંદન કરીને કહે છે કે “પ્રભુ ! આ રાજય આપનું છે. આપે જ મને કહેલું કે આ તારીખે તું રાજા થઈશ. સંવત ૧૧૯૯ ની અમુક તિથિએ તારો રાજ્યાભિષેક થશે. અને તમે મારા જીવનની પણ રક્ષા કરી છે. એટલે ખરેખર આ રાજ્યના ખરા હકદાર તમે છો. સ્વીકાર કરો !”
આચાર્યે કહ્યું : “રાજન્ ! અમે તો સાધુ છીએ, અકિંચન. રાજપાટને અમે શું કરીએ ? અમે તો ખુશીમહિ વર્ષ પૈક્ષ ની વાસો વસીર્દિ - ગોચરી ભિક્ષાથી લાવી લાવીને ખાનારા માણસો છીએ. તમારું આ રાજ્ય તમને જ મુબારક !” ત્યારે રાજા માગણી કરે છે કે “તમારે નિત્ય રાજસભામાં અવશ્ય આવવાનું.”
જૈનોની પ્રતિષ્ઠા વધે અને જૈનોનું માન-સન્માન થાય એવી આખી યોજના ઘડી છે - રાજાએ. વાતો તો ઘણી છે, પણ આપણો સમય મર્યાદિત છે. તો, ગુરુ રાજાને જીવદયા તરફ
30
