________________
બાળક એમ કહે કે “મારે લેવી છે. તે પણ કોઈક જ, ક્યારેક જ, બધો વખત નહિ. ઘણીવાર સો હોય ને એકેય ન નીકળે ! અને અહીં આ બાળક સામેથી, વગર પૂછ્યું માંગણી કરે છે : “સાહેબ, મને સંસારથી બહાર કાઢો !”
મહારાજજી પૂછે છે : ભાઈ, તારું નામ શું ? તું કોનો દીકરો? તારી મા કોણ? ત્યારે એ જેની સાથે – જેની આંગળી પકડીને આવ્યો હતો તે એના મામા હતા, નામ નેમિનાગ એ જમાનાનાં નામો “ગ' વાળાં વધારે રહેતાં. એમણે હાથ જોડીને વિનંતિ કરી કે “પ્રભુ ! આ ધંધુકાનો રહેવાસી છે. મોઢ જ્ઞાતિનો છે. એનું નામ છે “ચાંગ”. ચશ્ચિગ-ચચ્ચ નામનો વણિક વેપારી છે. તેની પત્ની પાહિણી, એ મારી બહેન છે. મારી એ બહેનનો આ દીકરો છે ચાંગો - ચાંગદેવ.
નેમિનાગને ઓળખતા હતા ગુરુભગવંત. સંઘના બધા શ્રાવકોને ઓળખે. અને આ આગળ પડતો શ્રાવક હતો, એટલે એની વાત સાંભળીને તેઓ રાજી થયા. નેમિનાને પોતાની વાત આગળ વધારતાં કહ્યું : “સાહેબ ! એક વાત આપ સાંભળો તો કહેવી છે.” ગુરુએ હસીને સંમતિ આપતાં જ તેણે વાત કહેવા માંડી : “સાહેબ ! આ બાળક જ્યારે અવતર્યું ત્યારે મારી બહેનને સ્વપ્રદર્શન થયેલું. એમાં એણે એવું જોયું કે “મારા ઘરે એક આંબો ઊગ્યો : આંબાનું વૃક્ષ - કેરીનું ઝાડ – ઊગ્યું. એ બહુ ઝડપથી મોટું થવા માંડ્યું. પણ જ્યાં એને ફૂલ - મહોર બેસવાનાં થયાં ત્યાં એ આંબો ઊડી ગયો અને નગરનો બહુ મોટો બગીચો હતો વૃક્ષોથી ભરેલો, એ બગીચામાં વચ્ચોવચ જઈને એ આંબો રોપાઈ ગયો. ત્યાં એણે પોતાની છાયા, ફળ, ફૂલ, પાંદડાં - એ બધાં દ્વારા અસંખ્ય લોકોને રાજી કર્યા. કેટલાય લોકોને છાંયડો આપ્યો. કેટલાયને એનાં ફળ મીઠાં લાગ્યાં, કેટલાયને એનાં ફૂલ. આ બધું એણે સ્વપ્રમાં જોયું.”
