________________
એક દિવસ નિર્મળાચાર્યજી વિહાર કરતાં કરતાં રાજાના ગામમાં પધારે છે. રાજા વંદન કરવા જાય છે. વંદન કરીને પોતાના આનંદની બધી જ વાતો કરે છે. રાજા તમારા જેવો જ હતો તેથી કહે ગુરુદેવ ! આપની કૃપાથી હું બહુ સુખી છું.
આચાર્યભગવંત કહે – રાજન્ ! તું જે સુખ પામ્યો છે, તે તો સમુદ્રના બિંદુસમ છે અને તુચ્છ, ક્ષણિક છે. બીજું, આ સુખ પણ પુણ્યોદયથી મળ્યું છે. - રાજા કહે – ગુરુદેવ ! આમ કેમ કહો છો. મને તો પરમ સુખનો અનુભવ થાય છે. તમે ના કેમ પાડો છો? જો આ સુખ નથી તો પરમ સુખ કેવી રીતે મળે?
આચાર્ય ભગવંત - રાજન્ ! તારે લગ્ન કરવા પડશે – જો. પરમ સુખ મેળવવું હોય તો.
રાજા – કાન ઉપર હાથ મૂકીને, સાહેબ! શું બોલો છો? તમારા મુખમાં લગ્નની વાત ! હું તો એમ વિચારતો હતો કે - મેં જીવનમાં બહુ સુખ ભોગવ્યું, જો હવે તમારો સમાગમ થાય તો મદનમંજરી, પરિવાર, રાજસુખ છોડી દીક્ષા લઈશ, આમ, હું સંયમ ગ્રહણની ભાવના રાખું છું ત્યારે તમે લગ્નની વાત કરો છો.
આચાર્યભગવંત - રાજન્ તારે અવશ્ય લગ્ન કરવા પડશે. બીજું, કાન ખોલીને બરોબર એક ધ્યાનથી સાંભળી લે કે – એક નહિ પણ દશ કન્યા સાથે લગ્ન કરવા પડશે. તે દરેકને દિલોજાન પ્રેમ કરવો પડશે. દિવસ-રાત તારે દશ દશ કન્યાને દિલથી પ્રેમ કરવો પડશે. તું જેમ વધુ પ્રેમ કરીશ તેમ વધુ સુખ મળશે.
