________________
ડગલું ભર્યું કે ના હઠવું, ના હઠવું વેણ કાઢ્યું કે ના લટવું, ના લટવું
બે ક્ષણ ઊભા રહીને સિદ્ધની ખુમારી અને નિશ્ચલતા વિશે વિચારીએ. યુવાનવય છે. અપાર સંપત્તિનો માલિક છે. નવયુવાન, રૂપવતી પત્ની છે. કાલે રાજસન્માન મળવાની સંભાવના છે. આ બધું જ હોવા છતાં સિદ્ધ ક્યાંય મૂંઝાતો નથી, મોહમાં ફસાતો નથી. અરે, થોડીવાર પૂર્વે જુગારી હતો અને ક્ષણવારમાં માત્ર માના એક કટુ વચને સમગ્ર સંસારને છોડી દેવા તૈયાર થઈ ગયો ! એક વાત સ્પષ્ટ છે કે, જે લાંબું વિચારે છે તે ક્યારે પણ છોડી શકતો નથી, અને જેને છોડવું છે તે લાંબુ વિચારતો નથી.
સિદ્ધ અમારી જેમ ગુરુ શોધવા નથી ગયો. આજે તો એવું છે કે શિષ્ય તપાસે કે ગુરુ મારા યોગ્ય છે કે નહિ. ગુરુનો સ્વભાવ સારો નથી. આચાર બરોબર નથી. આ સિદ્ધ ! કોઈ જ તપાસ નહિ. અરે ફાવશે કે નહિ, પળાશે કે નહિ એવો કોઈ જ વિચાર નહિ. કોઈ પ્રેક્ટીસ નથી કરી. આનું નામ ખુમારી. માથું નમી જાય.
પિતા બહુ જ આગ્રહ કરે છે ત્યારે સિદ્ધ પિતાજીને કહે છે - હવે તમે ગુરુભગવંતને વિનંતિ કરો કે – મને દીક્ષા આપે.
પિતાને પુત્રમોહ હતો, પરંતુ સમજદાર હતા. તેથી વિચારે છે - સિદ્ધ નિશ્ચલ છે, જો તેને ઘરે લઈ જવાનો વધુ આગ્રહ કરીશ તો પરિસ્થિતિ વધુ બગડશે. તેથી તુરંત આગ્રહ મૂકીને ગુરુભગવંતને દીક્ષા આપવાની અનુમતિ આપે છે.
ગુરુભગવંત સ્વરોદય જોઈ દીક્ષા આપે છે. હવે, સિદ્ધ મટીને સિદ્ધષિ બને છે. તેઓ નિવૃતિ કુલના દેલમહત્તર, તેમના શિષ્ય દુર્ગસ્વામી અને તેમના શિષ્ય સર્ષિગુરુના ચરણે
17
