________________
સિદ્ધ - હું તૈયાર છું. હવે હું તમારે શરણે જ રહીશ, તે મારો દઢ નિશ્ચય છે.
નક્કી સમજજો કે “ધર્મમાં દઢ નિશ્ચયી જ આત્મકલ્યાણ કરી શકે છે.' આપણા જેવા નબળા મનના, વાતે વાતે અપવાદનું સેવન કરનારા, ક્યારે પણ આત્મકલ્યાણ નહીં કરી શકીએ. તમને તમાકુ, કંદમૂળ છોડાવવામાં પણ ફીણ પડી જાય છે. તમે કેટલી તો છૂટ રાખો ? બરોબર ને ! વાણિયાના દીકરાને આવી વાતોની બાધા આપવી પડે છે, તે તો આપણી દયનીયતા છે.
આ સિદ્ધ બધું જ છોડવા તૈયાર છે. કહેવત છે ને – “કમેં શૂરા તે ધર્મે શૂરા” સિદ્ધ વ્યસની, જુગારી છે છતાં સમગ્ર સંસારને છોડી ગુરુશરણે રહેવા તૈયાર થઈ જાય છે.
અડગ મનના મુસાફિરને હિમાલય પણ નડતો નથી.
સિદ્ધ દીક્ષા માટે મક્કમ છે. પરંતુ ગુરુભગવંત અમારા જેવા ઉતાવળા કે શિષ્યલોભી ન હતા, પણ ગંભીર, પરિપકવ અને સમયજ્ઞ હતા. તેથી મનોમન વિચારે છે કે – સિદ્ધને દીક્ષા આપું અને સમાજમાં ધમાલ થાય તો ? મંત્રીપુત્ર હોવાથી રાજ્ય તરફથી પણ આપત્તિ આવી શકે છે. જો આવું બને તો મારા શિષ્યલોભને કારણે શાસનની મલિનતા-હીનતા, શાસનની અપભ્રાજના થાય. આ તો મહાન અનર્થ કહેવાય. તેથી ગુરુભગવંત આ વાતને ટાળતા કહે - વત્સ ! તારી ભાવના ઉત્કટ છે. પરંતુ અમારી મર્યાદા છે કે મા-બાપની અનુમતિ વિની દીક્ષા આપી શકાય નહિ. અન્યથા અદત્તાદાનનો દોષ લાગે છે.
આ સાંભળીને સિદ્ધ ચિારે છે – શું કરવું?
15
