________________
મારા અનુભવો
કાર્યનું ફળ શુભ મળે જ છે. તેનો આ સાક્ષાત્ પુરાવો છે. આખા કુટુંબને આ શુભ લ્હાવો મળતાં આનંદનો પાર ન રહ્યો.
પ્રાણજીવનની લાગણીઓ તો આપણે જોઈ, હવે તેમની હિંમત પણ એક નાના પ્રસંગથી જોઈ લઈએ.
પ્રાણજીવનની બેહેન ઉર્મિલા બીરલાપુર રહેતી હતી. બીરલાપુર કલકત્તાથી થોડું દૂર હતું. બીરલાપુર જવા માટે કલકત્તાથી બસ મળતી હતી. પણ અહીંની પબ્લીક બસ, જેમાં જામતી લોકોની ભીડ અને ઉશ્કેરાઈને થતી મારામારી, આવી આ બસની ક્રેડીટ’ હતી. કલકત્તાની ઘણી બસોમાં લોકોની એટલી ભીડ થઈ જાય છે કે દૂરથી આવતી બસ જાણે લોકોનું ટોળું દોડીને આવતું હોય એવું દશ્ય બની જાય છે. પ્રાણજીવનની નાની દીકરી, જે હજુ આઠથી નવ ઉંમરની હતી તે ચંદ્રિકાએ સવાલ કર્યો કે બાપુજી, મને બીરલાપુર ફઈબાને ઘરે જવું છે તો લઈ જશો? આ સવાલ સાંભળતા જ પ્રાણજીવનની અંદર હનુમાનની શક્તિ જાગ્રત થઈ ગઈ – તેને એવું લાગ્યું કે બાળકોએ નાનપણથી જ નીડર અને બહાદુર બનવું જોઈએ. બસ, તેણે ચંદ્રિકાને પૂછી લીધું કે હું તને બીરલાપુર જતી બસમાં બેસાડી દઉં તો તું એકલી બીરલાપુર જઈ શકીશ? ફઈબા તને બસ ઉપર તેડવા આવી જશે. ચંદ્રિકા પણ બાપની જ બેટી હતી. તેણે તરત જવાબ આપ્યો કે હા, હું જઈ શકીશ, એમાં ડરવા જેવું શું છે? તરત નિર્ણય લેવાઈ ગયો, અને “હિંમતે મર્દા તો મદદે ખુદા' ની જય બોલાવી ચંદ્રિકાબેન બસમાં ગોઠવાઈ ગયા. અને પ્રોગ્રામ પ્રમાણે સુરક્ષિત પહોંચી પણ ગયા. , બાપ બેટીની આ વિજયગાથાના ગુણગાન ગાતાં હું મારી આ કથા અહીં સંકેલું છું.
