________________
= મારા અનુભવો કામ તેઓને સોંપ્યું. આમ, ચારે તરફ આ કામ શરૂ કરી દીધું. પરંતુ પરિણામ દેખાતું નહોતું.
ત્રણ દિવસ થવા આવ્યા હતા. પણ આશાના કિરણો દેખાતા નહોતા. હું દરરોજ રાત્રે સુનીતાના રૂમમાં જતી હતી. બધી છોકરીઓ સુનીતાને આ શોકમાંથી બહાર લાવવા પ્રયત્ન કરતી હતી. બધા આ ઉદાસીનતાને દૂર કરવા એક જ આશ્વાસન આપતા હતા કે સુનીતા, તું શ્રદ્ધા રાખજે કે તારા નસીબમાંથી આ તારી ચીજ કોઈ લઈ શકવાનું નથી. નસીબમાં હશે તો સામેથી તારા પાસે જરૂર આવશે. આ શીખ સિવાય અમારા પાસે બીજો કોઈ ઉપાય નહોતો.
સુનીતા કહેતી હતી કે મારી મમ્મીએ પ્રેમથી મારા માટે આ દાગીનાની ડિઝાઈન તૈયાર કરાવી હતી. આ વાત મારાથી ભૂલાતી નથી. હું આ વાત મમ્મીને કેવી રીતે જણાવીશ? આવે સમયે પોતાની મા બહુ યાદ આવે એ સ્વાભાવિક છે. આ બધી વાતો સાંભળીને ભારે હૃદયે હું મારા ફલેટમાં આવી. મનમાં વારંવાર પોઝીટીવ વિચારો ટકોરા મારતા હતા પણ કોઈ ઉકેલ દેખાતો નહોતો. આવી સ્થિતિમાં સોફા પર જરાક આડી પડી કે તરત દરવાજાનો બેલ વાગ્યો. મનમાં ચમકારો થયો કે આ ભગવાન ઉપર રાખેલી શ્રદ્ધાનો જવાબ કદાચ હોઈ શકે!
આશાભર્યા હૃદયે મેં દરવાજો ખોલ્યો. મારી સામે જ સુનીતાના રૂમથી થોડે દૂર રહેતી મનિષા ઊભેલી દેખાઈ. તેના ચહેરા ઉપર આનંદની લહેર મને દેખાઈ, મારા અંતરમાં સુનીતાનો હસતો ચહેરો દેખાયો. મનિષાએ વાત શરૂ કરતા કહ્યું, “આન્ટી માફ કરજો, જરા મોડી પડી છું.
= | ૨૦ | =
૨૦. =
