________________
દેવેન્દ્રાદિ દ્વારા શિબિકામેં ભગવાનકો જ્ઞાતખણ્ડોધાન મેં લાના
મૂલને અર્થ–“ત' ઇત્યાદિ. ત્યાર બાદ મનુષ્ય-ઈન્દ્રોથી વહન કરાતી પ્રભુની આ પાલખી, ઉત્તર ક્ષત્રિયકુડપુર સંનિવેશની મધ્યમાંથી નીકળી જ્યાં જ્ઞાતખંડ” ઉદ્યાન હતું ત્યાં તે પાલખી પહોંચી. પહોંચ્યા પછી ધરતીથી એક હાથ લગભગ ઉંચે, આ પાલખીને સ્થાપિત કરવામાં આવી. આ પાલખીનું નામ “ચંદ્રપ્રભા’ હતું.
પાલખી થયા પછી પ્રભુ ધીરે ધીરે પાલખીમાંથી નીચે ઉતર્યા. ઉતરોને શ્રેષ્ઠ સિહાસન ઉપર પૂર્વ તરફ મુખ રાખીને બિરાજ્યા.
ત્યાંથી ઉઠી, ભગવાન ઈશાન ખૂણામાં પધાર્યા, અઢાર સેરા, નવ સેરા હાર આદિ સર્વ અલંકાર અને આભૂપણને ઉતારવા લાગ્યાં. તે વખતે વૈશ્રવણ, ઉડતાં જેતુની માફક આવી પહોંચી ભગવાનનાં સર્વ અલંકાર અને આભૂષણોને હંસની પાંખ સમાન સફેદ બાસ્તા જેવા ઉજળા વસમાં ઝીલી લીધાં. (સૂ૦૭૭).
શિબિકા દ્વારા ભગવાન કા જ્ઞાતખમ્યોદ્યાનમેં આગમન
ચકાનો અર્થ-પ્રભુની પાલખીને ઉપાડવી એ પણ એક અહોભાગ્ય છે; એમ માની દેવ-મનુષ્ય હર્ષોન્મત્ત બની તેને પોતાના ખભે ઉચકતા હતા તે ભારે વજનવાળી પાલખીને, પોતાની કાંધ ઉપર લઈને, શહેરના મધ્ય ભાગમાંથી સરઘસ રૂપે લઈ જતા હતા તે વખતનું દશ્ય અનુપમ અને અલૌકિક હતું. પાલખીને ત્યાંના “જ્ઞાતખંડ” નામના ઉદ્યાનમાં લઈ જવામાં આવી.
ભગવાન તે સ્વયં બુદ્ધ હતાં; તેથી તેમને કોઈ ગુરુની સમીપે દીક્ષા લેવાની જરૂર ન હતી, તેથી પોતે જાતે પાલખીમાંથી નીચે ઉતરી પૂર્વ દિશાના મુખે રહેલાં સિંહાસન ઉપર બેઠા,
ભગવાન કા સર્વ અલંકારકા ત્યાગ કરના ઔર સામાયિક ચારિત્રકા એવં મન:પર્યવજ્ઞાન કી પ્રાપ્તિકા વર્ણન
છેવટને શણગાર પિતાને ન હતું, પણ યુગલને હતો તેથી તેમણે લોકોની સમક્ષ સર્વ અલંકારે ઉતારી નાખ્યાં. છેવટે તમામ શણગારો-હીરામોતી-મણિ વિગેરેના સગો પણ છેડીને જવાનું હોય છે, તો પહેલેથી જ શા માટે પિતાની નજર સમક્ષ તેનો ત્યાગ ન કરે ? એ આદશ બતાવવા માટે જ ભગવાને ધારણ કરેલ આભરણું વસ્ત્રો વિગેરે લોકસમુદાયની સમક્ષ ઉતાર્યા.
આ અલંકારો માનવીકત ન હતાં. કારણ કે માનવીની સર્વશ્રેષ્ઠ સર્જન શક્તિની બહારની આ વાત હતી. આ આભૂષણે તે દૈવી હતાં. જેવાં પ્રભુએ આભૂષણે ઉતારવા માંડયાં કે જાણે ઉડતાં જતુ કે પક્ષીની માફક અચાનક વૈશ્રવણદેવ આવી પહોંચ્યા અને હંસની પાંખ સમાન ઉજજવળ વેત વસ્ત્રમાં પ્રભુનાં અલંકારને ઝીલી લીધાં. (સૂ૦૭૭)
શ્રી કલ્પ સૂત્ર: ૦૨
૪૦
