________________
અવસરે તદ્દન શાન્તિ હતી, તે ક્રર્શાવવા માટે કહે છે—
“तयायणं देवगणप्पमोयं, वागीसरी नत्थि अलं પવનું । अञ्चंतता यहविसु देवा, सदायई जत्थ पडंतसूई ||१|| इति |
એટલે કે તે સમયે દેવોના સમૂહને જે હર્ષ થયા તેનુ વર્ણન કરવાને સરસ્વતી પણ સમથ નથી. ત્યાં દેવો એટલાં બધાં શાન્ત અને એકાગ્રચિત્ત થઇ ગયાં કે નીચે સેાય પડે તે તેના અવાજ પણ સંભળાયા વિના રહે નહી. ત્યાર ખાદ શાંતચિત્ત તે દેવ-દેવીએ આનંદના અતિરેકથી એટલાં ખધાં એકાગ્રચિત્ત થઇ ગયાં કે ઘણા ભારે પવંત પડે તેા પણ તે દેવ-દેવીઓની દૃષ્ટિ સ્હેજ પણ ચલાયમાન થાય નહીં.
ત્યાર બાદ (૧) સેનાનાં, (૨) ચાંદીનાં, (૩) રત્નાનાં, (૪) મિશ્રિત સેાના-ચાંદીના, (૫) સેના-રત્નેનાં (૬) ચાંદી—રત્નેાનાં, (૭) સાના-ચાંદી-રત્નાનાં, અને (૮) માટીનાં, એમ આઠ પ્રકારનાં કળશે હતાં. તેમાં પ્રત્યેક ઇન્દ્રની પાસે દરેક પ્રકારના એક હજાર આઠ કળશ હતાં. બધા પ્રકારના કળશેા મળીને પ્રત્યેક ઈન્દ્રની પાસે આઠ હજાર ચોસઠ કળશે। હતાં. તેથી ચેાસઠ ઇન્દ્રોના બધાં મળીને એકદર પાંચ લાખ, સાળ હજાર, છન્નું કળશ હતાં. કળશેની આટલી બધી મેાટી સખ્યા જોઈને શક્ર દેવેન્દ્ર દેવરાજના મનમાં આ પ્રકારને આધ્યાત્મિક, પ્રાર્થિત,ચિન્તિત, કલ્પિત, મનેાગત સંકલ્પ (વિચાર) ઉત્પન્ન થયા કે પ્રભુ ખાળક છે, શિરીષ-પુષ્પના જેવાં અતિશય કામળ છે. તે આ પાંચ લાખ સેાળ હજાર છન્નું (૫૧૬૦૯૬) જળપૂણું મહાકળશેની અત્યંત વિશાળ જળધારાને કેવી રીતે સહન કરી શકશે?
આ પ્રકારના શકના આધ્યાત્મિક, પ્રાર્થિત, ચિન્તિત, કલ્પિત, મનોગત સંકલ્પને, અનુપમ બળ અને અનુપમ પરાક્રમવાળા ભગવાન તીર્થંકરે અવધિજ્ઞાનથી જાણીને તેની શંકાને દૂર કરવા માટે, પેાતાના પગના અંગુઠાના અગ્રભાગથી પોતાના આધારભૂત (જેના પર તેઓ વિરાજમાન હતાં) મેરુપર્યંતના અવ્યવરૂપ સિંહાસનના એક ભાગના સ્પર્શ કર્યાં. ભગવાન તીર્થં કરના અ'ગુઠાના અગ્રભાગને સ્પર્શી થતાં જ “મહાપુરુષાનાં ચરણ-સ્પર્શથી હું. પાવન થઈ ગયે.” એમ માનીને જાણે હર્ષોંને લીધે મેરુ પર્યંત ક ́પવા લાગ્યા. અહિ ધાતકીખંડ આદિના જ્યાતિષી દેવેન્દ્ર આદિ દેવાના કળશેાની વિવક્ષા કરેલ નથી. (સૂ૦૬૪)
શ્રી કલ્પ સૂત્ર : ૦૨
૧૫
