________________
प्रियदर्शिनी टीका. अ० २ गा० १९ चर्यापरीषद्दजये वैश्रवणमुनिदृष्टान्तः ४१३
अत्रान्योऽपि दृष्टान्तः
उज्जयिन्यां वैश्रवणनामक आचार्यः समवसृतः । स स्वशिष्यपरिवारैः सह चर्यापरीषहं सहमानो ग्रामानुग्रामं विहरन् कदाचिदटव्यां प्रविष्टः । आचार्य इव शिष्या अपि चर्यापरीषहसहिष्णव आसन् । तत्र सर्वैर्मुनिभिरकस्माद् मार्गों विस्मृतः । तत्रैव शर्करामभपृथिवीवद् विकीर्णतीक्ष्णकण्टकिते निम्नोन्नतशिलाखण्डदुर्गमे भयङ्करे विपिने गच्छता तेन दिवसो यापितः, रात्रौ च वृक्षाधस्तले निवासः कृतः, एवं शिष्यपरिवारैः सहासौ भ्रमन्नटव्या अन्तं न प्राप, नापि कश्चिद् ग्रामो दृष्टि
द्वितीय दृष्टान्त
उज्जैनी नगरी में वैश्रवण नाम के आचार्य पधारे। वे अपने शिष्यपरिवार के साथ चर्यापरीषह को सहन करते हुए ग्रामानुग्राम विहार करते? कदाचित् मार्ग भूल जाने से एक अटवी में जा पहुँचे । इनके समान ही चर्यापरीषह सहन करने में समर्थ इनके शिष्य भी थे। अकस्मात् वे सब के सब ही मार्ग भूल गये । समस्त दिवस उन सबका शर्करा पृथ्वी के समान, इधर उधर फैले हुए तीक्ष्ण कांटों वाले तथा नीचे ऊँचे शिलाखंडों से दुर्गम उस भयंकर अटवी में ही समाप्त हो गया । रात्रि का समय आ गया । दूसरा कोई उपाय नहीं होने से सभी ने वहीं एक वृक्ष के नीचे ठहर कर रात्रि व्यतीत की । प्रातः काल हुआ। सूर्य की किरणें निकली । मार्ग की तलाश करने लगे परन्तु मार्ग का पता नहीं चला। अटवी कितनी बड़ी थी इसका कुछ अन्त ही नहीं ज्ञात हो सका, और न " यहां से ग्राम कितनी दूर है "
દૃષ્ટાંત ખીજું –ઉજ્જૈની નગરીમાં વૈશ્રવણ નામના આચાય પધાર્યા. તે પેાતાના શિષ્ય પરિવારની સાથે ચર્યાપરીષહ સહન કરતા કરતા ગ્રામાનુગ્રામ વિહાર કરતા કરતા માર્ગ ભૂલવાથી અચાનક એક જંગલમાં જઇ ચડયા. ચર્ચાપરીષહ સહન કરવામાં તેમના સમાન જ સમથ તેમના શિષ્યા પણ હતા. જોગાનુજોગ તે અધા માર્ગ ભૂલી ગયા. શકરાપ્રભુ પૃથ્વીની સમાન, આંહી તાંડી ચામેર તીક્ષ્ણ કાંટાઓથી પથરાએલી તથા ઉંચી નીચી શિલાએથી દુ†મ એવી ભયાનક અટવી–જંગલમાં આખાએ દિવસ વીતી ગયા રાત્રીના સમય આવી પહેાંચતાં ખીને કાઈ પણ ઉપાય ન હેાવાથી સઘળાએ એક ઝાડ નીચે રહીને રાત વિતાવી. સવાર પડયું, સૂર્યનાં કિરણેા દેખાયાં, માગની તપાસ કરી પરંતુ બહાર નીકળવાના માન જાયા. જંગલ માઢુ હતુ તેના અંતની પણ ખખર પડતી ન હતી અને ગામ આ સ્થળેથી કેટલું દૂર છે તે પણ જાણી શકાતું ન
ઉત્તરાધ્યયન સૂત્ર ઃ ૧
