________________
भगवतीसूत्रे महाविदेहे वासे सिज्झिहिइ जाव अंतं काहिह। सेवं भंते ! सेवं भंते ! त्ति ॥सू०४॥
सोलसमे सए पंचमो उद्देसो समत्तो। छाया-भदन्त इति भगवान् गौतमः श्रमणं भगवन्तं महावीरं यावद् एवमवादीत् गङ्गादत्तस्य खलु भदन्त ! देवस्य सा दिव्या देवद्धिदिव्या देवधुतिः क गता क अनुपविष्टा गौतम ! शरीरं गता शरीरमनुपविष्टा कूटागारशाला दृष्टान्तो यावत् शरीरमनुपविष्टा अहो खल भदन्त ! गङ्गदत्तो देवो महद्धिको यावद् महासौख्यः । गङ्गदत्तेन भदन्त ! देवेन सा दिव्या देवद्धिः, दिव्या देवद्युतिः कथं लब्धा यावद् यत् खलु गङ्गदत्तेन देवेन सा दिव्या देवर्द्धिर्यावद् अभिसमन्वागता ? गोतमइतिः श्रमणो भगवान् महावीरो भगवन्तं गौतमम् एवमवादीद् एवं खलु गौतम ! तस्मिन् काले तस्मिन् समये, इहैव जम्बूद्वीपे द्वीपे भारते वर्षे हस्तिनापुर नाम नगरमासीद् वर्णकः सहस्राम्रानं नाम उद्यानम् वर्णकः तत्र खलु हस्तिनापुरे नगरे गङ्गद तो नाम गाथापतिः परिवसति आढयो यावद् अपरिभूतः । तस्मिन् काले तस्मिन् समये मुनिसुव्रतोऽहन आदिकरः, यावत् सर्वज्ञः सर्वदर्शी आकाशगतेन चक्रेण यावद् प्रकृष्यमाणेन प्रकृष्यमाणेन शिष्यगणसंपरिवृत्तः पूर्वानुपूा चरन् ग्रामानुग्रामं यावत् सहस्राम्रवनमुद्यानं यावद् विह रति, परिषद् निर्गता यावन् पर्युपास्ते । ततः खलु स गङ्गदत्तो गाथापतिः एतस्याः कथायाः लब्धार्थः सन् हृष्टतुष्ट यावत् कृतवलि यावत् शरीरं स्वकीयाद् गृहात् प्रतिनिष्कामति प्रतिनिष्क्रम्य पादविहारचारेण हस्तिनापुर नगरं मध्यं मध्येन निर्गच्छति, निर्गस्य यत्रैव सहस्राम्रबनमुयानं यत्रैव मुनिसुव्रतोऽर्हन तत्रैवोपच्छति, उपआगत्य मुनिसुव्रतमहन्तम् आदक्षिणपदक्षिणेन यावत् त्रिविधया पर्युपासनया पर्युपास्ते । ततः खलु मुनिसुव्रतोऽईन् गङ्गदत्तस्य गाथापतेः तस्यै च महातिमहालयायै यावत् परिषत् पतिगता । ततः खलु स गङ्गदत्तो गाथापतिः, मुनिसुव्रतस्याहतोऽन्ति के धर्म श्रुत्वा निशम्य हृष्टतुष्ट उत्थया उत्तिष्ठति, उत्थया उत्थाय मुनिसुव्रतम् , अन्तं वन्दते नमस्पति वन्दित्वा नमस्यित्वा एवमवादीत् श्रदधामि खलु नैग्रन्थं प्रवचनं यावद् यथेदं यूब वदथ यत् नवरम् देवानुपियाः ! ज्येष्ठपुत्रं कुटुम्बे स्थापयामि ततः खल्वहं देवानुप्रियाणामन्ति के मुण्डो यावत् मत्रजामि । यथासुखं देवानुपिय ! मा प्रतिबन्धं कुरु । ततः खलु स गङ्गदत्तो गाथापतिः मुनिसुव्रतेन अरहता एवमुक्तः सन् हृष्टतुष्टः, मुनिसुव्रतम् , अर्हन्तं बन्दते नमस्यति वन्दित्वा नमस्यित्वा मुनिसुव्रतस्य अर्हतः, अन्तिकाव सहस्राम्र.
શ્રી ભગવતી સૂત્ર : ૧૨
