________________
भावबोधिनी टीका. एकसप्ततितमं समवायनिरूपणम् तावविशेषहीनं निषिञ्चति । तदुक्तम्"-मोत्तूणसगमबाहं पढमाए ठिईए बहुतरं दम्पं । सेसे विसेसहीनं जावुक्कोसंति सव्वासिं" छाया-मुक्तवा स्वकी. यामाबाधां प्रथमायां स्थितौ बहुतरं द्रव्यम् । शेषायां विशेषहीनं यावदुत्कृष्टां सर्वासाम् ॥इति ॥ सू. १०९॥ एकसप्ततितमं समवायमाह-'चउत्थस्स णं' इत्यादि ।
मूलम्-चउत्थस्स णं चंदसंवच्छरस्स हेमंताणं एकसत्तरीए राइंदिए वीइकंतेहिं सव्ववाहिराओ मंडलाओ सूरिए आउटिं करेइ। वीरियप्पवायस्स णं पुवस्स एकसत्तरी पाहुडा पण्णत्ता । अजितेणं अरहा एकसत्तरं पुव्वसयसहस्साई अगारमझे वसित्ता मुंडे भवित्ता जाव पव्वइए। एवं सगरोवि राया चाउरंतचक्कवट्टी एकसत्तरि पुव्व जाव पव्वइएत्ति ॥सू० ११०॥ ही विशेष हीन करके उसे जीव भोगता है। तदुक्तम् करके जो यहां"मोत्तूण सगमबाहं" इत्यादि गाथा लिखी है वह इसी भाव को प्रकट करती है।
भावार्थ-श्रमण भगवान् महावीर वर्षाकाल के अर्थात् अषाढीपूर्णिमा के बाद एक महीना वीसदिन निकलने पर संवत्सरी की और ७० सत्तर दिनतक वर्षाकाल में अवस्थित रहे। पार्श्वनाथ प्रभुने ठीक ७० सत्तर वर्षतक श्रामण्यपर्याय का पालन किया। बाद में वे मोक्ष चले गये। वासुपूज्य प्रभु का शरीर ७० धनुष ऊँचा था। मोहनीय कर्म की उत्कृष्ट स्थिति अबाधाकाल को छोडकर ७० सत्तर कोडाकोडी सागरोपम की है। और इतनी ही स्थितिवाला उसका अनुभवनरूप निषेक काल है ॥सू० १०९|| न्यून शन ०५ तेन लागवे छे. 'घुछ सेम डीने ही 'मोक्षुण सगमवाहंत्यादि જે ગાથાઓ લખી છે તે આ ભાવને જ પ્રગટ કરે છે.
ભાવાર્થ–શ્રમણ ભગવાન મહાવીરે વર્ષાકાળના અષાઢી પૂર્ણિમા પછી એક માસ અને વીસ દિવસ વ્યતીત થયા ત્યારે સંવત્સરી કરી અને ત્યાર બાદ સિત્તર દિવસ સુધી વર્ષાકાળમાં રહ્યા. પાર્શ્વનાથ ભગવાન બરાબર સિત્તેર વર્ષ સુધી શ્રમ
પર્યાયનું પાલન કરીને મોક્ષે ગયા. વાસુપૂજ્ય પ્રભુ સિત્તેર ધનુષપ્રમાણ ઊંચા હતા. મેહનીયકમની ઉત્કૃષ્ટ સ્થિતિ અબાધકાળ સિવાય સિત્તેર (૭૦) કેડા કેડી સાગરોપમની છે, અને એટલી જ સ્થિતિવાળો તેનો અનુભવનરૂપ નિષેકકાળ છાસૂ ૧૦૯
શ્રી સમવાયાંગ સૂત્ર
