________________
आचारागसूत्रे ___“जे खलु विसए सेवइ, सेवित्ता वा णालोएइ, परेण वा पुट्ठो निण्हवइ, अहवा तं परं सएण दोसेण वा पाविट्ठयरेण वा दोसेण उवलिंपिज्जइ" इति ।
छाया-यः खलु विषयं सेवते, सेवित्वा वा नालोचयति, परेण वा पृष्टो निहुते, अथवा तं परं स स्वेन वा दोषेण पापिष्ठतरेण वा दोषेणोपलिम्पति, इति ।
किमेतेनेत्याह-'लब्धा'-नित्यादि, लब्धानपि-माप्तानपि स्वाधीनानित्यर्थः, अर्थान् शब्दादिविषयान् , अत्र द्वितीयार्थे प्रथमाऽऽर्षत्वात् ।
यद्वा ‘हुरत्था ' इति देशीभाषया 'बहिर्द्धा' तेन लब्धान्-विषयान् चित्ताद्वहिर्विदध्यात् , अलब्धांश्च मनसाऽपि न चिन्तयेदिति भावः। प्रत्युपेक्ष्य-नरकनिगोदादिदुःखजनकत्वेन पर्यालोच्य, तानेव परत्रेह च कटुकफलप्रदतया आगम्य __“जे खल विसए सेवइ, सेवित्ता वा णालोएइ, परेण वा पुट्ठो निण्हवइ, अहवा तं परं सएण वा दोसेण पाविट्टयरेण वा दोसेण उवलिंपिज्जइ " इति ।
जो विषयसेवन करता है; सेवन करने पर उसकी आलोचना नहीं करता है, दूसरे-गुर्वादिकों के पूछने पर उसे छिपाता है, वह अपने पापिष्ठतर (गुरुतर ) दोष से स्वयं उपलिप्त होता है।
इस लिये सूत्रकार कहते हैं कि मोक्षाभिलाषी का कर्तव्य है कि वह प्राप्त भी उन शब्दादिक विषयों का यह विचार कर त्याग करे कि-इन का विपाक जीव को नरकनिगोदादिकके दुःखों का जनक है, तथा इनके सेवनकर्ता, इस लोक और परलोक, दोनों लोकों में भयंकर दुःखों को भोगते हैं । जिस प्रकार यह स्वयं उनका कटुक विपाक जान कर उनसे
“जे खलु विसए सेवइ सेवित्ता वा णालोएइ, परेण वा पुट्ठो निण्हवइ, अहवा तं परं सएण दोसेण वा पाविट्ठयरेण वा दोसेण उवलिंपिज्जइ” इति ।
જે વિષયનું સેવન કરે છે, સેવન કરવા છતાં એની આલેચના કરતો નથી, બીજું ગુરૂ આદિના પુછવા છતાં છુપાવે છે તે પિતાના પાપિચ્છ તર (ગુરૂતર) દેષથી પિતે ઉપલિપ્ત થાય છે.
આ કારણે સૂત્રકાર કહે છે કે-મોક્ષાથીજનનું એ કર્તવ્ય છે કે તે પ્રાપ્ત પણ શબ્દાદિ વિષયોને આ પ્રકારે વિચાર કરી ત્યાગ કરે કે શબ્દાદિ વિષયના વિપાક જીવને માટે નરક-નિગોદાદિક દુઃખોનું કારણ છે અને તેનું સેવન કરનાર આલેક અને પરલેકમાં ભયંકર દુઃખ ભોગવે છે. જે પ્રકારે તે પોતે તેના કડવા વિપાક જાણીને તેનાથી વિરક્ત થાય છે તે જ પ્રકારે તે બીજા
श्री. मायाग सूत्र : 3
