________________
શ્રી સેરિસાતીથ સ્તવનો ભાવાર્થ
તે વખતે સદ્દગુરુએ ચતુર ચકેશ્વરીનું સ્મરણ કર્યું. એટલે તરત તે હાજર થઈ. તેણે ગુરુમહારાજને કહ્યું કે, આ વિરેને અહીં જિનપ્રાસાદ સ્થાપન કરતાં તમે રેકે. હજુ રાત ઘણું બાકી છે. આ મૂઢ ચેલાઓને એ વાતની ખબર નથી કે અહીં મહાકુલી નામના ફેછે આવશે અને તે બધું નાશ કરી નાખશે.
તે વખતે ચકેશ્વરી દેવીએ સવારમાં કુકડા બેલે તે અવાજ કર્યો અને તેથી કુકડાને મધુર ધ્વનિ સાંભળી વીરે ભાગી ગયા. એક હાથે બિંબ છેડીને થાંભલાઓ પૃથ્વી ઉપર મૂક્યા. આ પ્રમાણે બાવન વીરેએ વચન પાળ્યું.
ગુરુની આજ્ઞા વિના ચેલાઓએ વીરોને બોલાવ્યા તેથી કે પાયમાન થઈને ચકેશ્વરીએ તેમને વડની સાથે બાંધી દીધા. તેમને કહ્યું કે, તમે ગુરુથી વધારે ડાહ્યા કેમ થયા? હું તમારા ઉપર ક્રોધિત થઈ છું. તે વખતે બને ચેલાઓ. ગુરુના પગમાં પડયા, મસ્તક નમાવ્યું અને હાથ જોડીને ઊભા રહ્યા ત્યારે ગુરુને દયા આવતાં તેમને બંધનથી છેડાવ્યા.
હવે સોનાની મૂર્તિને અન્યત્ર લઈ જવાનો વિચાર કર્યો, પણ મૂર્તિ તે જરા પણ ત્યાંથી ખસી નહીં, તેથી સકળ સંઘ ચિંતામાં પડી ગયે. કેટલાક દિવસ પછી ગુરુ, આવ્યા અને બીજા મંત્રની ઉપાસના કરી ધ્યાન કર્યું ત્યારે ધરણેન્દ્ર પ્રગટ થયા અને ગુરુના આદેશથી મસ્તક નમાવિને પાર્શ્વનાથની પ્રતિમા લઈ આવ્યું.
જ્યારે પાર્શ્વનાથ ભગવાનની પ્રતિમાની સ્થાપના કરી.
