________________
ઉથાન અને પતન
એક વખત વિદ્યાસાગર નામના કેઈ જેનાચાર્યપિતાના પાંચસે શિષ્ય સાથે વિહાર કરતા કરતા અહીં (સેરિસ) પધાર્યા. તેઓ મોટા માંત્રિક હતા. સંઘ સામે કઈ માટી આપત્તિ આવી પડે તેને દૂર કરવા માટે જ તેઓ મંત્રને પ્રયેાગ કરતા. એવા કેટલાક મંત્રોની પિોથી તેઓ પિતાની પાસે રાખતા હતા. તેમના બે શિષ્યને એ પિથી જોવાનું કુતૂહલ થયું. તે શિષ્યએ રાત્રે એકાન્તને લાભ લઈ એ પિથી ખેલી અને તેમાં રહેલા મંત્રને પાઠ કરતાં તત્કાળ બાવન વીરે હાજર થયા. તેમણે કહ્યું કે, “અમને શા માટે બોલાવ્યા છે, જે કંઈ કામ હોય તે કહો.” તે વખતે ચેલાઓએ કહ્યું કે, “આ નગર બહુ મોટું છે પરંતુ અહીં જિનપ્રાસાદ નથી. આ ખામી દૂર કરવા માટે તમે કાંતિપુર (અધ્યા) જઈને પરમાત્માનું મંદિર લઈ આવે.” બાવન વીરાએ કહ્યું કે, “જ્યાં સુધી કુકડાને અવાજ ન થાય ત્યાં સુધી અમે કાર્ય કરીશું અને કુકડાને અવાજ થતાં પલ્લુિં થશે કે તરત અમે ચાલ્યા જઈશું.” એમ કહી તેઓ વેગથી ઊપડ્યા અને કાંતિપુર ગયા. તેઓ રંગમંડપ સહિત આ જિનપ્રાસાદ આકાશ માર્ગે ઉપાડી લાવી રહ્યા હતા એટલામાં ગુરુમહારાજ જાગી ગયા અને તેમણે ઉપગ મૂકીને આ બનતી ઘટના જોઈ. તરત ચકેશ્વરી દેવીને યાદ કરી. ચકેશ્વરીએ આવીને કહ્યું કે, “આ ઠીક નથી થતું. અહીં પ્લેને મેટે ઉપદ્રવ થશે અને ધર્મસ્થાને વંસ થશે તેથી ચકેશ્વરીએ કપટથી કુકડાને અવાજ કર્યો અને બાવન વીરે જિનપ્રસાદ અને બિંબ એકી સાથે લાલી
