________________
शिक्षण पद्धति अने मुखमुद्रा. आ एक स्याद्वादतत्त्वबोधवृक्षतुं बीज छे. आ ग्रंथ तत्त्व पामवानी जिज्ञासा उत्पन्न करी शके एवं एमां कई अंशे पण दैवत रह्य छे. ए समभावथी कहुं छु. पाठक अने वाचकवर्गने मुख्य भलामण ए छे के, शिक्षापाठ पाठे करवा करतां जेम बने तेम मनन करवा. तेनां तात्पर्यो अनुभववां. जेमनी समजणमां न आवतां होय तेमणे ज्ञाता शिक्षक के मुनिओथी समजवां, अने ए जोगवाइ न होय तो पांच सात वखत ते पाठो वांची जवा. एक पाठ वांची गया पछी अर्धघडी तेपर विचार करी अंतःकरणने पूछq के शुं तात्पर्य मळ्युं ? ते तात्पर्यमांथी हेय, ज्ञेय अने उपादेय शुं छे? एम ते जोवू. एम करवाथी आखो ग्रंथ समजी शकाशे, हृदय कोमळ थशे, विचारशक्ति खीलशे, अने जैनतत्त्वपर रुडी श्रद्धा थशे. आग्रंथ कंई पठन करवारुप नथी, पण मनन करवारुप छे. अर्थरुप केळवणी एमां योजी छे. ते योजना 'बालावबोध' रुप छे. 'विवेचन' अने 'प्रज्ञावबोध' भाग भिन्न छे. आ एमांनो एक ककडो छे, छतां सामान्य तत्त्वरुप छे. स्वभाषा संबंधी जेने सारं ज्ञान छे अने नवतत्त्व तेमज सामान्य प्रकरण ग्रंथो जे समजी शके छे तेओने आ ग्रंथ विशेष बोधदायक थशे. आटली तो अवश्य भलामण छ के, नाना बाळकोने आ शिक्षापाठोनुं तात्पर्य समजणरुपे सविधि आप. ज्ञानशाळाओना विद्यार्थीओने शिक्षापाठ मुख पाठे कराववाने वारंवार समजाववा. जे जे ग्रंथोनी ए माटे सहाय लेवी घटे ते लेवी. एक बेवार पुस्तक पूर्ण शीखी रह्या पछी अवळेथी चलावq. आ पुस्तक भणी हुं धारु छु के, सुज्ञ वर्ग कटाक्ष दृष्टिथी नहीं जोशे, बहु उंडा उतरतां आ 'मोक्षमाला' मोक्षनां कारणरुप थइ पडशे. माध्यस्थताथी एमां तत्त्वज्ञान अने शील बोधवानो उद्देश छे. आ पुस्तक प्रसिद्ध करवानो मुख्य हेतु उछरता वालयुवानो आवी रीते विद्या पामी आत्मसिद्धिथी भ्रष्ट थाय छे ते भावना अटकाववानो पण छ.-श्रीमान् राजचंद्र.
-बालावबोध मोक्षमाला, प्रथममाला.
