________________
એણે જાતનું સમર્પણ કરી દીધું. આ જ શäભવ આગળ જતા શ્રી શય્યભવસૂરિજી થયા. એઓ દીક્ષિત થયા, ત્યારે એમની પત્ની ગર્ભવતી હતી. થોડાક સમય બાદ એણે જે પુત્રને જન્મ આપ્યો, એ “મનક”ના નામે પ્રસિદ્ધ થયો.
મનકને એકવાર બાળકોએ “બાપાકહીને ચીડવ્યો. એણે પોતાની માને સઘળી હકીકત પૂછી, ત્યારે માતાએ કહ્યું કે, તારા પિતાજી તો જૈન સાધુ થઈ ગયા છે. તું એમને શોધી લાવ. મનક નાનો હોય છતાં સાહસિક હતો. એ પિતાની શોધમાં ફરતો-ફરતો ચંપાપૂરીમાં જઈ પહોંચ્યો. સામે જૈન સાધુઓ મળતા એણે પૂછ્યું: તમે શäભવ સાધુને ઓળખો છો ?
ભાગ્યયોગે મનકે જેમને આ પ્રશ્ન કર્યો, એ પોતે જ શ્રી શäભવસૂરિજી હતા. એમણે મનક પાસેથી બધી વાત જાણી લઈને પૂછ્યું તને શäભવ સાધુ મળી જાય, તો તું શું કરે ? મનકે કહ્યું : તો તો હું એમનો શિષ્ય થઈ જાઉં. અને એમને ઘરે મા પાસે લઈ જાઉં. શ્રી શય્યભવસૂરિજીએ કહ્યું કે, તું મને જ શäભવ સાધુ માની લે ! મનકે આ વાત સ્વીકારી લીધી અને એ સાધુ થયો. આચાર્યદવે હૃતોપયોગ મૂકીને જોયું, તો મનક મુનિનું આયુષ્ય માત્ર છ જ મહિના બાકી રહેલું જણાયું. એથી એના ઉદ્ધાર માટે એમણે શ્રી દશવૈકાલિક સૂત્રની રચના કરી. આ સૂત્રના સહારે મનક મુનિ છ મહિનામાં સુંદર સાધના કરીને સ્વર્ગવાસી બન્યા. ત્યારે આચાર્યદેવની આંખમાં આંસુ જોઈને સાધુઓએ એનું કારણ પૂછ્યું :
શ્રી શય્યભવસૂરિજીએ જવાબમાં કહ્યું : આ મનકમુનિ સંસારી સંબંધ મારો પુત્ર હતો. પણ મેં આ વાત એટલા માટે જ ગુપ્ત રાખી કે, નાની જીંદગીમાં એ સુંદર વિનય-વૈયાવચ્ચ કરી શકે. મેં આ વાત જાહેર કરી હોત, તો તમે બધા એની સેવા ન સ્વીકારત ! આ વાત સાંભળતા સૌની આંખ આંસુ ભીની બની, ત્યારબાદ આચાર્યદિને શ્રી દશવૈકાલિક સૂત્ર વિસર્જિત કરવાની તૈયારી કરી, ત્યારે સાધુ-સંઘે અતિ આગ્રહ કરીને આ સૂત્રનું પઠન-પાઠન ચાલુ કરાવવાની જે વિનંતિ કરી, એ સ્વીકારાઈ,
મહારાજા ખારવેલ
-
