________________
હું પંપાળતો રહું, તો મને પુરુષ કહેવડાવવાનો શો અધિકાર ? એથી કાયરતાનું કલંક પ્રક્ષાળીને સાચો કીર્તિધ્વજ લહેરાવવો હોય, તો મારે પણ સંયમનો સ્વીકાર કરવા સજ્જ બનવું જોઈએ. જલી ઊઠેલી જ્યોતના સ્પર્શે એક પછી એક કોડિયાં પ્રકાશિત બની રહ્યાં હતાં. માતા-પિતા અને બહેનની સંયમ-નિર્ણયની વાત સાંભળીને મેઘ ખડો થઈ ગયો. મેઘ ગંગાનો ભાઈ હતો અને અભયરાજ- અમરાવતીનો લાડકવાયો દીકરો હતો. એણે કહ્યું : માતા પિતા અને ભિંગની ! શું મને સંસારમાં રઝળતો-રખડતો મૂકી દઈને આપ સૌ દીક્ષા લઈ લેશો ? મારા ક્યા ગુના બદલ મને સંસારમાં રઝળતો મૂકી દેવાની સજા ફટકારવા આપ તૈયાર થયાં છો, એ જ મને સમજાતું નથી, માટે મને પણ આપની આંગળી ઝાલીને સાથે સાથે પ્રવ્રજ્યાના પંથે ચાલવાની અનુમતિ મળવી જોઈએ.
એક ગંગાની દીક્ષાની માંગણીમાંથી ત્રણ ત્રણ દીક્ષાઓનો નિર્ણય લેવાયો. એ બધાનાં કાળજાંનાં કોડિયાં જાણે દિવેલ-દિવેટથી એકદમ સજ્જ બનીને, માત્ર કોઈ જ્યોતિના સ્પર્શની જ પ્રતીક્ષા કરી રહ્યાં હશે, એથી ગંગાની જીવનજ્યોતનો પારસ સ્પર્શ થતાં જ ધડાધડ એ બધા કોડિયાં ઝગમગી ઊઠવા માંડ્યાં. માતપિતા અને ભાઈ-બહેનની દીક્ષાનો નિર્ણય કોઈ સન્નાટાની જેમ સમગ્ર દીવ બંદરમાં છવાઈ ગયો. જ્યોતના સ્પર્શે જલી ઊઠેલી જ્યોતની શ્રેણી અટકવાનું નામ લેતી ન હતી.
મેઘની દીક્ષાનો નિર્ણય સાંભળીને એની એક કાકીનું કાળજું કપાઈ ગયું. મેઘ પર એને સગા સંતાનથીય સવાયો સ્નેહ-રાગ હતો. મેઘની દીક્ષાને રોકવા એ ધસમસતી આવી પહોંચી, એણે થોડાઘણા ધમપછાડા પણ કર્યા. પરંતુ અભયરાજનો સંપૂર્ણ પરિવાર જે રીતે સંયમ સ્વીકારવા કૃતસંકલ્પ બન્યો
જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૨
2′
