________________
પુણ્યપ્રભાવે વૈરાગ્ય-વાસિત બનીને સંયમી બનવા સજ્જ બની ગયા. એમના મોટા ભાઈનું નામ હતું ટોકરશીભાઈ ! આ બંને ભાઈઓની પ્રતિષ્ઠિત પરિવાર તરીકેની ગણના થતી હતી. સટ્ટાનો ધંધો હોવાથી પૈસાની રેલછેલ હતી, એમાં વળી સટોડિયા મિત્રોની સંગત થતાં ડાહ્યાભાઈ ખાવાપીવાનાં કેટલાંક વ્યસનોના રવાડે પણ ચડી ચૂક્યા હતા. એમના મનમાં દીક્ષાના મનોરથ જાગે, એ કોઈને સ્વપ્નય સંભવિત જણાતું નહોતું. છતાં સુગુરુ અને સદુપદેશના પ્રભાવથી કમ્મ શૂરા મટીને તેઓ ધમ્મ શૂરા બનવા કમ્મર કસીને ખડા થઈ ગયા હતા, એ એક હકીકત હતી.
ડાહ્યાભાઈએ વડીલ બંધુ ટોકરશીભાઈ સમક્ષ મનના મનોરથ જણાવીને સંયમ સ્વીકારવાની ભાવના જ્યારે રજૂ કરી, ત્યારે એમણે મનોમન એવી માંડવાળ કરી કે, વ્યસનોને તો છોડી શકતો નથી, પછી ક્યા મોઢે સંસારને છોડવાની વાત આ કરી રહ્યો હશે? કોઈ જાતનો પ્રતિભાવ ન મળતાં નાના ભાઈએ પુનઃ મનોરથ દોહરાવ્યો, ત્યારે ટોકરશીભાઈએ ઘસીને ના પાડી દેતાં સ્પષ્ટ શબ્દોમાં સંભળાવી દીધું કે, હવે બીજી વાર આ વાત કોઈની આગળ ઉચ્ચારતો નહિ, દીક્ષા લેનારનાં તો લક્ષણ જ જુદાં હોય! દીક્ષાની ભાવના પણ જેના મનમાં જાગી હોય, એનું તો
૪૫ જીવન જ જુદી જાતનું હોય. માટે હવે દીક્ષાની વાત કરીને દીક્ષાને અને તારી જાતને લજવતો નહિ.
ટોકરશીભાઈની આ ટકોર ખોટી ન હતી. કારણ કે આ ડાહ્યાભાઈનું જીવન જ એવું મોજીલું અને વ્યસની હતું કે, તેમના મોઢે દીક્ષાની વાત શોભે જ નહિ. એમના મોઢેથી બે ઉચ્ચારાતો દીક્ષા શબ્દ એમને ગૌરવ તો ન જ અપાવે, છા
જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૨ #.
