________________
આવી, ત્યાં બીજું તો શું બોલી શકાય ? શેઠે લાડવાગાંઠિયાનો કરંડિયો ખોલીને એ ચોરોની સામે ધરી દીધો. એટલું જ નહિ, આગ્રહ કરી કરીને શેઠે ત્રણે ચોરોને તૃપ્ત કરી દીધા. તૃપ્તિનો ઓડકાર ખાતા ખાતા ચોરો શેઠના આવા
ઔદાર્ય પર ઓળઘોળ બની ગયા હતા. શેઠ સમક્ષ માંગણી રજૂ કરવા હવે ચોરોનું મન માનતું ન હતું. ત્યાં તો શેઠનો અવાજ આવ્યો : બોલો, હવે તમારે જે કંઈ માંગણી મૂકવી હોય એ મૂકો. તમને સાંભળવાની મારી પૂરી તૈયારી છે.
ચોરોને શેઠના દેદારમાં દેવનું દર્શન થઈ રહ્યું હતું. એમણે કહ્યું, શેઠ! માંગણી મૂકી, ત્યારે અમે ચોર હતા. હવે કંઈ અમે ચોર નથી રહ્યા છે, જેથી માલમત્તા મૂકી દેવાની વાત અમારા મોંમાંથી નીકળી શકે, ભગવાનનો પ્રસાદ અમારા પેટમાં ગયો અને અમારા વિચારોમાં પરિવર્તન આવી ગયું. અમે આવ્યા તો હતા ભક્ષક બનવા, પણ હવે તો તમારા રક્ષક બનવા માંગીએ છીએ, તમારું અન્ન અમારા પેટમાં ગયું છે, એથી નમકહરામ બનીએ, તો અમારામાં માણસાઈ પણ ટકે ખરી ? તમારા હાથે ભગવાનનો પ્રસાદ પામીને ધન્ય બની ગયા છીએ, એથી અમે વીનવીએ છીએ કે વોળાવિયા તરીકે અમને કડી સુધી સાથે આવવાની રજા આપો, તો તમારું અન્ન પેટમાં ગયું, એનું ઋણ કંઈક અદા કરી શકીએ.
આટલું બોલતાં બોલતાં તો ત્રણે ચોર ગળગળા બની ગયા, ચોરોના ચિત્ત પરિવર્તનથી ચમત્કૃત બનેલા શેઠની સ્થિતિ પણ આવી જ હતી, ચોરોની આ વાત સાંભળીને એમની આંખ પણ હર્ષાશ્રુથી છલકાઈ ઊઠી. એમને થયું કે, આનું નામ એ જ “ધર્મો રક્ષતિ રક્ષિતઃ' મારો ઔચિત્ય ધર્મ જાળવ્યો, તો એ ધર્મે આવા અણીના અવસરે મને રક્ષણ પૂરું પાડ્યું. ભક્ષકને જ રક્ષક બનાવનાર મલ્લિનાથ દાદાને ઘણી ખમ્મા!
જ # જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૨
