________________
અશ્વસૈન્ય ચાર પગે કૂદી રહ્યું હતું, કારણ એમનાં પૂંછડાં બળી રહ્યાં હતાં. હૈયું થીજી જાય, એવા એના હેષારવથી વનનું વાતાવરણ વેદનાભર્યું બન્યું જતું હતું.
અણધારી અને અકલ્પિત આ આપત્તિને ગીજનીપતિ ફાટી આંખે જોઈ રહ્યો, ત્યાં તો પાછળથી ‘ત્રાહીમામ ત્રાહિમામ'ની તીણી ચીસો સંભળાવા માંડી.
અશ્વસૈન્યની જેમ અગ્નિનો નાગપાશ માનવસૈન્ય પર પણ ફરી વળ્યો હતો. સૈનિકોની દાઢી-મૂછના વાળ પર પણ અગનઝાળની ફાળ ફરી વળી હતી ને બધા કૂદાકૂદ કરી રહ્યા
હતા.
ગીજનીપતિ હવે ત્રાસી ઊઠ્યો. અજ્ઞાત શક્તિનો આ પરચો જીરવવા પોતે અશક્ત હતો. સેનાનાયક પણ હવે તો ગભરાઈ ગયો હતો. આ અણધારી આફતમાંથી ઊગરવા માટે જેની સામે શસ્ત્રો ઉગામ્યાં, એની શરણાગતિ લેવી અનિવાર્ય લાગી. સેનાનાયકે ગીજનીપતિને વીનવ્યા : રહમાન આપણી વહારે ધાય એમ નથી. આપણે એક જાગતા દેવને સતાવ્યા છે. લોહી ને લોકલાગણી પર પગ મૂકીને એક અન્યાયી યુદ્ધ, આપણે ધર્મની સામે ખેલ્યા છીએ, એનો જ આ પરચો હોવો જોઈએ, નામવર!
‘રહમાન
રહમાન 'ની દયા-માયાથી સભર પ્રાર્થનાઓ ચારે બાજુ સંભળાતી હતી. કર્તવ્યની કેડી કોઈને જડતી ન હતી, બધા આમતેમ આથડી-લથડી રહ્યા હતા. ત્યાં તો આકાશવાણી થઈ :
‘ભગવાન શ્રી મહાવીર દેવની મૂર્તિને તમે ખંડિત બનાવી છે. એના જ વેદનાભર્યા આ વિપાકો છે. માટે એ દયામૂર્તિને શરણે જાવ. તમને અવશ્ય માફી મળશે!'
જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૧ | જી
