________________
ગંભીર બીમારીમાં ભુલાઈ ગયું. ને આખો પરિવાર રાજરાણીની ચિંતામાં ખોવાઈ ગયો.
મધ્યાહ્ન થતાં જ તપસ્વી સ્પેનક રાજમહેલના દ્વારે આવી ઊભા. પણ એમની ‘ભિક્ષાં દેહિ’ની ટહેલ કોઈના જ કાને ન અથડાઈ અને એઓ થોડીક પ્રતીક્ષા કર્યા બાદ પાછા ફરી ગયા. એમની પ્રતિજ્ઞા અડગ હતી. ત્રીજા મહિનાના ઉપવાસનો ભીષ્મ નિર્ણય લઈને એઓ ધ્યાનમાં બેસી ગયા. આ નિર્ણયમાં જોકે ક્રોધનોય થોડો અંશ ભળ્યો હતો. જે ઘણાંથી અજાણ્યો ન રહી શક્યો.
સ્નેહના સંબંધમાંથી વેરના બંધનું સર્જન જો અવશ્યભાવિ ન હોત, તો રાજવી સુમંગલ માટે આગ લાગ્યા પછી કૂવો ખોદવા જેવો આવો ઘાટ ન રચાત. તપસ્વી પાછા ફરી ગયા અને રાજવીને એકાએક પારણાના દિવસની સ્મૃતિ થઈ આવી. એઓ મારતે ઘોડે દોડ્યા. પણ તપસ્વી તો ત્રીજા મહિનાના ઉપવાસની પ્રતિજ્ઞા લઈને વ્યાઘ્રચર્મ પર બેસી ગયા હતા.
રાજવીની આંખ આંસુથી મુશળધાર વરસાવી રહી. એઓ સીધા જ તપસ્વીના ચરણ ઝાલીને પોકે પોકે રડી રહ્યા. એ આંસુ અને એ આક્રન્દને જોઈને તપસ્વી સ્પેનકનો ક્રોધાંશ કરૂણામાં પલટાઈ ગયો. એમણે રાજવીને કહ્યું :
‘રાજવી ! ભાવનાનો છોડ વાવવો, એ આપણા હાથની વાત છે, પણ એ છોડ પર સિદ્ધિના ફૂલ/ફળ ઉગાડવાં, એ કિરતાર/કિસ્મતના હાથની વાત છે. પછી આવો શોક કરવાનો
શો અર્થ? મને તો એનો વધુ આનંદ છે કે, તમે મારી તપોવૃદ્ધિમાં નિમિત્ત બની રહ્યા છો. હું આમ પરિસ્થિતિને પચાવીને સમાધાન કરવા દ્વારા સમાધિ રાખી રહ્યો છું. તો પછી તમારેય આવો જ માર્ગ અપનાવવો રહ્યો ને?’
જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૧ | ૐ
