________________
વિચારના વેગને રાજીવી ખમી ન શક્યા ને એક તમ્મર સાથે એ પછડાઈ પડ્યા. મૂચ્છની અસર હટાવવાના ઘણા ઘણા ઉપાયોના અંતે રાજવીને જ્યારે કળ વળી, ત્યારે એમને આંખ આગળ જાતિનું સ્મરણ થઈ આવ્યું. એ બોલવા માંડ્યા :
गंगाए नाविओ नंदो समाए गिहकोईलो ! हंसो मयंग-तीरे य सिंहो अंजनपव्वई ॥ वाराणसीए बटुओ राया इत्थेव आसीओ... રાજીવીએ ઘણો ઘણો વિચાર કર્યો. પણ આ શ્લોકની ચોથી કડી તેમને ન જડી. મોટા મોટા પંડિતોને તેડાવવામાં આવ્યા. પણ મન માને એવી ચોથી કડી રાજાને ન જડી તે ન જ જડી !
શ્લોકનો ભાવ હતો : હું ગંગાતટે રહેનારો નાવિકનંદ હતો. ત્યાંથી ચંદનઘો થયો. ત્યાંથી ગંગાતીરે હંસ થયો. ત્યાંથી અંજની પર્વતમાં સિંહ થયો. ત્યાંથી વારાણસીમાં બ્રાહ્મણપુત્ર થયો ને ત્યાંથી મરીને અત્યારે આ વારાણસીમાં રાજા તરીકે જન્મ્યો છું.
રાજાને પોતાના જનમ જનમનાં સ્મરણ થઈ આવ્યા હતાં. પણ હવે એક એ પ્રશ્ન રાજા માટે અણઊકલ્યો હતો કે, ભવની આ પરંપરામાં મેં જે યુગધર મુનિ સાથે વેરની ગાંઠ વાળી ને જેમની તેજલેશ્યાથી હું મરતો રહ્યો એ યુગંધર મુનિ અત્યારે ક્યાં હશે?
રાજવી શૂરસેનને બસ હવે તો એક એ જ ધૂન લાગી કે, ક્યારે એ યુગંબર મુનિનો ભેટો થાય ને એમની સાથે ભવભવથી ચાલી આવતી વેરની આ વણઝારને કાપી નાખું. એમણે જાહેર કર્યું કે ID નાવિમો નં- આ શ્લોકની મનગમતી પાદપૂર્તિ કરી લાવનારને અડધું રાજ્ય ઈનામ તરીકે આપવામાં આવશે.
જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૧ |
