________________
જ
ગંભીર-વિચારણામાં ઘડીએક વીતી ન વતી ત્યાં તો ગુપ્તચરે મંત્રણાગૃહમાં પ્રવેશ કર્યો. એની આંખમાં અનહદ આશ્ચર્ય હતું. કશું જ બોલ્યા વિના એણે એક પેટી ખુલ્લી કરી. રાજા અને પુરોહિત એ પેટીને ફાટી આંખે નિહાળી રહ્યા : એ પેટીમાં ચમકતાં શસ્ત્રો હતાં. આંખ અંજાઈ જાય, એવા તેજથી તરવરતાં હત્યારા હથિયારો જોઈને રાજાનો કોપાગ્નિ ભભૂકી ઊઠ્યો. ક્રોધાગ્નિ વેરતાં એમણે કહ્યું : - “સાધુના વેશમાં આવેલા શેતાન સ્કંદકને અવળી ઘાણીએ નાખીને પીલી નાખો. આવું કાળું કાવતરું ! એય પાછું સૂરિ જેવી પ્રતિષ્ઠિત પદવી ધરીને! એના પાંચસો ચેલાઓ પણ જીવતા ન રહેવા જોઈએ! જાવ, પુરોહિતજી! બળવાના આ બીજને વહેલી તકે ડામી દેવાની તમને આજ્ઞા છે.”
પુરોહિત પાલક મનોમન મલકાઈ ઊઠ્યોઃ હાશ ! અપમાનનો બદલો લેવાની મારી મુરાદ પાર પડી ખરી ! વાહ, વાહ ! મારી યોજના કેવી આબાદ ફળી! મેં જાતે જ આ શસ્ત્રો દાટ્યાં, એની કોઈને ગંધ પણ ન આવી શકી અને રાજાજીની કૃપા મળી એ વધારામાં ! પાલકે છાતી ઠોકીને કહ્યું : “મહારાજ ! આપની આજ્ઞાની જ દેર હતી. હવે મને સંપૂર્ણ સત્તા મળી જતાં, કોઈની તાકાત નથી કે આપના સિંહાસનને ડગાવી પણ શકે !”
ને પાલક મનમાં મલકાતો મલકાતો રવાના થયો. એ સીધો જ ઉદ્યાનમાં શ્રી સ્કંદકસૂરિજી પાસે આવ્યો. એમણે ધર્મલાભનો ધ્વનિ કરીને, પાલક સાથેનું પરિચય-પુષ્પ હજી કરમાયું નથી, એવો ભાવ ઉપસાવ્યો. પાલકે તો સીધી જ વાત કરી : - “મહારાજ-સ્જદક ! મારે તમારો “ધર્મલાભ' ખપતો નથી. હું તો તમને “મૃત્યુલાભ આપવા આવ્યો છું. તમે જ
જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૧ |