________________
(૧૦) શ્રી પુલ્ફિયા ]
[ ૩૧૩
વિચારતી કે તે માતાએ ધન્ય છે, જેમણે પુત્રાને જન્મ આપી ધવરાવી, નવરાવી, પેાતાની ગેાદમાં બેસાડી રમાડયા છે, ઉછેરીને મેાટા કર્યા છે, અને તેમની કાલીઘેલી નિર્દોષ વાણી સાંભળી ખૂબ રાજી થઇ છે. પણ મારા ભાગ્યમાં તેવું સુખ નથી. તે સમયે સુત્રતા નામના આર્યજી જે પાંચ સમિતિ અને ત્રણ ગુપ્તિથી યુક્ત હતા, તે પેાતાની શિષ્યાએ સાથે તે નગરીમાં પધાર્યાં. તેમની શિષ્યાએ જોગાનુજોગ ભદ્ર સા વાહને ઘરે ભિક્ષાચરી માટે ગઇ, સુભદ્રાએ તેમને ઘણી ચીજો વારાીને પછી સાધ્વીજીએ પાસે સ તાના થાય તેવા મત્ર, ઔષધાદિની યાચના કરી. આ સાંભળી સાધ્વીઓએ કહ્યું કે અમે તા નિગ્રન્થ પ્રવચનના જ ઉપદેશ આપીએ. આવી વાત સાંભળવી પણ અમને કલ્યે નહિ, તા મંત્રાદિ બતાવવાની વાત જ કયાં રહી. તેથી દ્વેષ લાગે. આવે સદુપદેશ સાંભળી સુભદ્રા સાચી સમજણ પામી, શ્રાવિકા થઈ, અને ઘેાડા કિવસેા પછી સુત્રતા આર્યો પાસે દીક્ષા ગ્રહણ કરી સચમ પાળવા લાગી. પરરંતુ બાળકો પ્રત્યેના અતિરાગના લીધે સાધ્વી જીવનમાં પણ બાળકને રમાડતી, પીઠી ચાળતી, માલિશ કરતી, શણગાર સજાવતી અને ભેજનાદિ કરાવતી. ગુરૂણી સુવ્રત આર્યજી આવુ બધુ આપણને પે નહિ તેમ સòાય આપી વારતા. તેથી તેમની આજ્ઞાની ઉપેક્ષા કરીને જુદા ઉપાશ્રયે એકલી રહેવા લાગી અને બાળકો સાથે પૂ વત્ત આચરણ હવે વિના રોકટોકે કરવા લાગી. આ પ્રમાણે ઘણા વર્ષો દાષિત સયમ પાળી. અંતે અ માસિક સ‘લેખના કરી, જે દ્વેષો લાગ્યા હતા, તેની આલેચના-પ્રતિક્રમણ કર્યા વગર કાળધર્મ પામી સૌધર્મ દેવલે કમાં બહુપુત્રિકા નામે દૈવી થઈ છે. તે દૈવી થયા છતાં ઇંદ્રની પાસે જ્યારે
