________________ વીરાશિરોમણિ વસ્તુપાળ કિંવા પાટણની ચડતી પડતી. પ્રકરણ 1 લું. 090 સંન્યાસી. સંધ્યા સમયના અસ્ત પામતા સૂર્યનારાયણનાં આછાં સોનેરી કરણ, પાટણથી પાંચેક કોસ દૂર આવેલા શિવાલયનાં ધવલ શિખરને તથા તેની આસપાસ આવેલાં વૃક્ષનાં સુકમળ પાંદડાંઓને સોનેરી રંગથી રંગી રહ્યાં હતાં. શિવાલયના કેટને ઘસીને સરસ્વતી નદી ઉતાવળી ઉતાવળી સાગર-સ્વામીને ભેટવાને ચાલી જતી હતી. તેનાં સ્વચ્છ અને સફેદ જલમાં પક્ષીઓ છેલ્લી વારનું સ્નાન કરીને સૂર્યનારાયણને અસ્તાચળ તરફ પ્રયાણ કરતાં જોઈ પિતાના માળામાં ચાલ્યા જતાં હતાં. ચક્રવાક પક્ષીઓ વિરહને સમય પાસે આવેલ જોઈને રૂદન કરી રહ્યા હતાં. નિરભ્ર આકાશ સંધ્યા સમયના વિવિધ રંગોથી રંગાઈ ગયું હતું અને તે અંગે તે ઉપર થતું વૈચિત્ર્ય જેનારનાં હૃદયને ક્ષણવારમાં આનંદ અને ક્ષણવારમાં આશ્ચર્યને ઉપજાવતું હતું. આ શિવાલય કેવળ નિર્જન પ્રદેશમાં આવેલું નહોતું કારણકે સરસ્વતીના સામે કિનારે અડધા કેસને અંતરે એક નાનું ગામ વસેલું હતું અને ત્યાંથી માણસે પૂજા નિમિત્ત, ફરવાના બહાને કે તહેવારના પ્રસંગે ત્યાં આવતાં હતાં; તો પણ તેની નજીકમાં મહાદેવના પૂજારી અને તેનાં નાનકડાં કુટુંબ સિવાય કંઈ પણ મનુષ્યનો નિવાસ નહતો. કવચિત પાટણથી જતાં આવતાં મુસાફરે થાક ખાવાને માટે ત્યાં રાતવાસે રહેતાં હતાં અને તેથી પૂજારીને ત્યાં એકલાપણું લાગતું નહતું.
