________________
७४ जावजीव सिद्धां री साख सूं जाण, ए त्याग भांगण रा पचखांण । अनंत सिद्धां री साख सूंजाण, ए त्याग भांगण रा पचखांण । ७५ मर खपणो सूंस भांगणा नाही, ए तो त्याग जावजीव तांई । मन तीखो हुवै तो आरे होय जो ताम, नहीं सरमासरमी रो काम || ७६ मूंहढै और नै और मन मांहि, इम तो साधां नै करणो नाही । पछै और रो और बोलणो नाहिं, और बोल्यां घणो दुख थाहि । गण बारै निकळ अवगुण बोलै सोय, तो भव भव में रक्तपीती होय । भूडै हवाल मरै दुख पावै, बले नरक निगोद में जावै ॥ ७८ तिण सूं भिक्षु नीं रजा सुमाग, जावजीव लोपण रा त्याग । बतीसै पैताळीसै पचासै सांधी, बले गुणसठै मर्याद बांधी || ७९ ते रजा लोपण रा जाण, पंच पद नीं साखे पचखांण । बले अनंत सिद्धां री साख सूं जाण, मर्याद लोपण रा पचखांण ॥ बलि गणपति करली मर्याद, बांधै धर अहलाद । ते पिण नटवा रा पचखांण, अनंत सिद्धां री आण ।। गण थी टळीने किंचित् पिण जांण, लै' र में बोलण रा पचखांण । अरिहंत सिद्ध गणधर भगवान, पंच पदनीं साखे पचखांण ॥ ८२ उगणीसै दशै नै फागुण मास, सुदि नवमी ए लिखत प्रकास । तीजै अविनीत ए लिखत करायो, हेठै अक्षर लिख दीया तायो ॥ ८३ ए लिखत वाची नै दशकत कीधा, इम लिख दिया अक्षर सीधा । सुध परिणाम दीसै तिण वेर, वर्ष कितै लियो मोह घेर ॥ ८४ इण रै पिण परचा रो रोग विख्यात, तिण सूं इण री पिण बिगड़ी बात ।
गणपति परचो करवा दै नाय, जब अवगुण सूझै अथाय || ८५ जिभ्या रो लोळपी अधिकाय, संकडाइ में रहिणी न आय । अविनय रोग अधिक प्रगटियो, बल चरण पाळण थी घटियो || ८६ ज्यां साथै मेल्या त्यां उत्तर दीधो, जब नीकळवा मन कीधो । बालपणां रो अविनय न्हालो, स्वामी हेम कयो गोसाळो ॥ वचन त्यांरो खाली किण विध जाय, ओ तो सांप्रति मिलिया आय । पोतै दशमो प्राश्चित लिख्यो थो पांनै, तिण नै लेइ नीकळीयो छानै ॥ ८८ तेरा' रै वर्ष बिहुं मिल भेळा, कळ अवगुण बोल्या अनेक प्रकार, तुरत
७७
८०
८१
८७
१. सं० १९९३ ।
३७६ तेरापंथ : मर्यादा और व्यवस्था
करी गुरु नी हेला । कहितां न आवै पार ||