________________
માટે પોતાના ગામથી બીજા ગામ જતો હતો ત્યારે રસ્તામાં સસરાનું ગામ આવ્યું. લગ્ન નહોતા થયા તેથી બહાર મહાદેવના મંદિરમાં રહેવાનું વિચાર્યું. સાંજના સમયે પેલી કન્યા ઘરની બહાર વરંડામાં ઊભી હતી ત્યારે ત્યાં આવીને ચોરે હાથમાંથી સોનાની બંગડી ખેંચી. નીકળતા વાર લાગી. તેથી ચોરે છરીના એક ઘાથી કન્યાના કાંડા કાપી નાંખ્યા. બૂમાબૂમ થઇ. ચોર ભાગ્યો. માણસો પાછળ પડ્યા. ગભરાયેલો ચોર મંદિરમાં પેઠો. મંદિરમાં સૂતેલા અજાણ્યા મુસાફરના ઓશીકા નીચે બંગડીઓ મૂકીને છૂ થઇ ગયો. માણસોએ આ અજાણ્યા શખ્સની ઝડતી લીધી. ઓશીકા નીચેથી બંગડીઓ મળતા તેને રાજાના હવાલે કર્યો. તે અજાણ્યો શખ્સ બીજું કોઇ નહિ, પણ શેઠનો જમાઇ જ હતો. મુદ્દામાલ તેની પાસેથી જ પકડાયો હતો, માટે રાજાએ તેની બીજી કોઇ વાત સાંભળ્યા વિના તેને શૂળીએ ચડાવ્યો.
તારા કાંડા કપાઇ ગયા હતા ? કહેનારી માતાના આ ભવે કાંડા કપાયા.
શૂળીએ ચડવા ગઇ હતી ? કહેનારા પુત્રને આ ભવે શૂળીએ ચડવું પડ્યું.
શબ્દની કાતિલ અસરો હોય છે. શબ્દના ભયાનક વિસ્ફોટ થાય છે. એક એક શબ્દ પથરા બનીને નડે છે.
હવે વિચારીએઃ રોજબરોજના આપણા વચન પ્રયોગને. કોઇનો પગ ભટકાઇ જાય ત્યારે સહસા બોલી ઊઠીએ છીએ. “આંધળો છે?' કોઇના હાથમાંથી કપ-રકાબી પડી જાય, બોલી જવાય છે, “હાથ ભાંગી ગયા છે ?' કોઇ ક્યાંય જવાનું કહે, સામે પરખાવીએ છીએ: “તારા ટાંટિયા તૂટી ગયા છે ?” ક્યારેક કોઇને “મૂરખ' કહીને સંબોધીએ છીએ, ક્યારેક “ગધેડા' કહીને. ક્યારેક કોઇને “બહેરો” કહી દઇએ, ક્યારેક “આંધળો.” ક્યારેક કોઇને “ઢોર કહી દઇએ, ક્યારેક ડફોળ'. | શબ્દની પાછળ કોઇક અલોકિક વિજ્ઞાન કાર્યરત હોય કે ગમે તે હોય પણ શબ્દની અસરોની કોઇ અવગણના ન જ કરી શકે. ગુજરાતના એક ગામના મંદિરમાં કોઇ એક બાબતમાં પૂજકો વચ્ચે અવારનવાર વિખવાદ થતો. એક
