________________
પ્રિન્સિપાલને એટલી હદે ઢોર માર માર્યો કે તેમની પાંસળીઓ તૂટી ગઇ, પીઠ સૂજીને લીલી થઇ ગઇ. અનેક જગ્યાએ લોહી પણ નીકળ્યું. થોડુંઘણું ફર્નિચર પણ તોડીને આ નાનકડા આતંકવાદીઓ રવાના થયા. પ્રિન્સિપાલને હોસ્પિટલમાં દાખલ કરાયા. સમાચાર ફેલાતાં બધે હોહા થઇ ગઇ. કેસ દાખલ કરવાની વિધિ માટે સ્ટેટમેન્ટ લેવા જ્યારે પોલિસ ઇન્સ્પેક્ટર આવ્યા ત્યારે પ્રિન્સિપાલે તેનો સાફ શબ્દોમાં ઇન્કાર કરવા સાથે કણસતા અવાજે જે બયાન આપ્યું તે આંખ ઉઘાડનારું હતું.
“આમાં અમારા તે બચ્ચાઓનો એકલાને કોઇ દોષ નથી. આ ઘટનામાં મુખ્ય ગુનેગારો તો ખુદ અમે પોતે જ છીએ, જેમણે બાળકોને સાવ કોરું શિક્ષણ આપવા તરફ જ ધ્યાન આપ્યું પણ તેમના ચારિત્ર્ય ઘડતર અને વ્યક્તિત્વના નિર્માણ અંગે કોઇ લક્ષ જ ન આપ્યું. તેવા કોઇ પાઠોને અમે શિક્ષણમાં આમેજ પણ ન કર્યા કે શિક્ષણના અભ્યાસક્રમમાં રહેલી આ ઉણપને અમારી સમજાવટ પદ્ધતિથી દૂર કરવાનો પ્રયાસ પણ ન કર્યો. પછી તે બાળકો વડીલોની અને ગુરુજનોની હોકીની સ્ટિક દ્વારા પૂજા ન કરે તો બીજું શું કરે ?”
આંસુ સારતા પ્રિન્સિપાલના આ નિવેદનમાં વ્યથા અને વિકલ્પ બન્ને સમાયેલ છે. વ્યથા અડે અને વિકલ્પ જડે તો કામનું.
શિક્ષણની સોનોગ્રાફી
નૈ૭૫૪
