________________
૪૨
શ્રીપાળ રાજાના રાસ
કુળખ પણ એ કુ‘વરી, કાં દીધી કિરતાર; જેણે' કુષ્ટીવર પરહરી, અવર કિયા ભરતાર. વજ્ર પડેા મુજ કૂખને, ધિક ધિક મુજ અવતાર; રૂપસુંદરી ઇણિ પરે ઘણુ, રૂદન કરે તેણીવાર. રાતી દીઠી દુખ ભરે, મયણાએ નિજ માય; તવ આવી ઊતાવળી, લાગી જનની પાય. હુ તણે સ્થાનક તુમે, કાં દુખ આણા માય ? દુખ દાહગ દૂરે ગયાં, શ્રી જિનધર્મ પસાય. નિસીહી કરીને આવિયાં, જિહરમાંહે જેણ; કરતાં કથા સંસારની, આશાતન હાથે તેણુ, હવણાં રહિએ છે જિહાં, આવા તિહાં આવાસ; વાત સયળ સુણો તિહાં, હારો ક્રિયે ઉલ્લાસ. તિહાં આવી બેઠાં મળી, ચારે ચતુર સુજાણ; જે દિન સ્વજન મિલાવડા, ધન તે દિન સુવિહાણ, ૧૨ મયણાના મુખથી સુણી, સઘળે તે અવદ્યાત; રૂપસુંદરી સુપ્રસન્ન થઇ, હિયડે હ ન માત.
૧૦
૧૧
૧૩
અ:—એક દિવસ એ ત્રણે જણે જિનેશ્વર દેવની પૂજા કરી મધુરમીઠા અવાજ સહિત અને એક ચિત્તથી અગાડી કુવર અને પાછળ માત તથા વહુ એમ મર્યાદાના ક્રમસહ બેસી ચૈત્યવંદન કરવું શરૂ કર્યું, તેમાં અન્ને જણ સાંભળતાં હતાં અને કુંવર ચૈત્યવંદનના પાઠ કહેતા હતા. તે વખતે એ અનાવ બન્યા કે-જ્યારે પ્રજાપાળ રાજાએ અભિમાનમાં ગા થઈ મયણાસુંદરીને ખર રાણાને હાથ સાંપી દીધી હતી ત્યારે મયણાસુંદરીની માતા રૂપસુંદરીનું મન બહુ જ દુભાયું, એથી રીસાઈ ચાલી એજ શહેરની તેને ત્યાં અંદર પુણ્યપાળ નામના રાજા કે જે તેણીના ભાઈ થતા હતા આવીને રહી હતી અને પુત્રીને કાઢીઆ સાથે વરાવી મનખા બગાડયા, એ માખતનું દુ:ખ હૈયે ચડી આવતાં વારંવાર નિસાસા નાખતી હતી; પરંતુ તેણીએ જ્યારે જિનેશ્વરદેવની વાણી તરફ શ્રદ્ધા અને નિશ્ચય પૂર્વક ધ્યાન આપ્યું, તે તેણીને આ અસાર સ`સારની સગાઇ સબધે દુ:ખમાં લીન થઇ ધર્મધ્યાન મૂકી દેવું એ તદ્ન ઘેલછા છે' એવું ભાસ્યું, અને એ વાત હૈયામાં કાયમ કરી દુઃખ. ભાવનાને વિસારી દઇ તે દિવસે તે જિનમદિરમાં
