________________
२४२
શ્રીપાળ રાજાને રાસ અગાડી બંધન યુકત રાખી રાજી થવું એ વ્યાજબી નહેતું, એના લીધે માન જાળવી મધુરવાણુથી કહ્યું- પૂજ્ય કાકાશ્રી આપ આપની જે ભૂમિ છે તે સુખ પૂર્વક ભોગ અને જરા પણ મનમાં ખેદ ન કરશે; કારણ કે પુત્ર અને શિષ્યની અગાડી પરાજય પામવો એ અધિક શોભારૂપ છે, માટે આપથી હું વિશેષ વિજયવંત કદાચ ગણા હે તો તેથી રાજી થવાનું છે, પણ શરમાવાનું નથી. જ્યારે આપથી ન્યૂનતાવંત, વિજયતા કે ઋદ્ધિ સિદ્ધિવંત હોઉં ત્યારે ખેદ કરવાની જરૂર ગણાય, એથી મારાથી પરાજિત થવામાં બેદરંત ન થતાં કુળમાં વિશેષ વિજયધારી નીવડે એમ માની હર્ષવંત થવાની જરૂર છે.” ઈત્યાદિ મિષ્ટ વચને વડે કાકાશ્રીને સંતોષ આપે. (કવિ યશવિજયજી કહે છે કે આ ચોથા ખંડમાં ચોથી ઢાલ કડખાની દેશી વાળી પૂર્ણ થઈ તે એજ બાધ આપે છે કે જે મનુષ્ય શ્રીનવપદજીના સુયશ ગાશે તે મનુષ્ય નિર્મળ વેશ્યાવંત થઈ સર્વ પ્રકારની દ્ધિ પ્રાપ્ત કરશે.)
(૧૭–૨૧)
(દેહા છંદ.) અજિતસેન ચિંતે કર્યું,-અવિમાસ્યું મેં કાજ; વચન ન માન્યું દતનું, તે ન રહિ નિજ લાજ. આપ શકિત જાણે નહીં, કરે સબલ શું જુઝ; સહિતવચન માને નહીં, આપે પડી અબઝ. કિહાં વૃદ્ધપણુ સદા, પદ્ધોહ કરવા પાવ; કિહાં બાલપણ એ સદા પર ઉપકાર સ્વભાવ. ગેત્રદોહ કરતી નહીં, રાજદોહ નવિ નીતિ; બાલદોહ સદગતિ નહીં, એ ત્રણે મુઝ ભીતિ. કે ન કરે તે મેં કર્યું, પાતિક નિહર નિજાણ; નહિ બીજું બહુ પાપને, નરક વિના મુઝ ઠાણ, એવા પણ સહુ પાપને, ઉદ્ધરવા દિયે હથ્થ; પ્રત્રજ્યા જિનરાજની, છે ઇક શુદ્ધ સમ0. તે દુખવલ્લીવનદહન, તે શિવસખતરૂકંદ; તે કુલધર ગુણગણતણું, તે ટલે સવિ દંદ,
