________________
૧૧૪
શ્રીપાળ રાજાને રાસ પધાર્યો તથા તે બેઉ જગે વિવિધ પ્રકારના વિવાહ સંબંધી મહોત્સવ થવા શરૂ થયા. એટલે કે માનવંતી વડારણે વડીઓ મેલે છે, પુષ્કળ પાપડ વણાય છે, અનેક જાતનાં પકવાન કેળવીને કરે છે. ધવળમંગળ ગવાય છે. દરજીઓ બારણે બેઠા નવીન નવીન ખૂબીભર્યા વાઘાઓ સીવે છે. જડિયાઓ મણિ માણેકના જડતરનું કામ કરે છે અને સોનીએ સેનાના વિવિધ ઘાટ ઘડે છે. આ બધી ધામધુમની મુખ્ય શોભારૂપ રાજાએ જે મંડપ રચાવ્યો છે; તે અતિ આનંદ આપે છે, કેમકે તે મંડપના દરેક થાંભલા સોનામય છતાં રત્નથી જડી તૈયાર કરેલા છે, તેમજ તે દરેક થાંભલાની ઉપર નાટારંભ કરવાના દેખાવવાળી મણિરત્નની પૂતળીઓ ગોઠવેલી છે. તે જાણે સાક્ષાતરૂપે નાટકજ કરતી હોયની તેવો ભાસ આપી રહેલ છે, તથા ચારે દિશાઓના બારણુઓની ઉર્વ સાખેં નીલરને મય પાન સહિત અને સાચા મેતીનાં ઝુલતાં ઝુલણુ સાથે ઝુલતાં તેણે બાંધ્યાં છે. તે જાણે હારે હાર સ્વર્ગવિમાન ગોઠવ્યાં હાયની તેવાં જણાય છે; વળી બાંધેલા પચરંગી ચંદરવાની ચોમેર મોતીની માળાઓ ટાંગેલી છે. તે વિષે કવિ કહે છે કે હું માનું છું કે આકાશમાંના તારામંડળેજ ત્યાં આવી વિશ્રામ કર્યો હેયની તે દેખાવ થઈ રહેલો છે. ચેરી પણ ચારે કોરેથી ચીતરેલી છે અને તેમાંના છોડ પણ એના માણેકના કુંભ અને તે પર મજેની-રૂપાળી ફલની માળાઓ પણ શોભાવેલી છે. તે ભારે સુગંધને પસરાવી સર્વને મહેક આપી રહેલ છે. (૧–૧૧)
૧
(ઢાળ આઠમી-રાગ ખંભાયતી-કરડો તિહાં કેટવાળ-એ દેશી) હવે શ્રીપાળ કુમાર, વિધિ પૂર્વક મજ્જન કરે છે, પહેરે સવિ સણગાર, તિલક નિલાઓ શોભા ધરેજી. શિર ખૂણાવાળે ખૂપ, મણિ માણેક મોતી જોજી, હસે હીરાને તેજ, જાણે હું નૃપશિર ચડજી. કાને કુંડળ દોય, હારે હૈયે હે નવલખાજી, જયા કંદરે રતન, બાંહે બાજુબંઘ બહેરખાંજી. સોવન વીટી વેઢ, દશે આંગળીયે સોહિયે. મુખ તંબાળ સુરંગ, નરનારી મન મહિયેજી. કર ધરી શ્રીફળ પાન, વરઘોડે જવ સંચર્યા; સાબેલાં શ્રીકાર, સહસગમે તવ પરવર્યાજી. વાજે ઢેલ નિશાન, શરણાઈ ભુંગળ ઘણુંજી; રથ બેઠી સય બદ્ધ, ગાયે મંગળ જાનણુજી.