________________
શ્રીપાળ રાજાનો રાસ પ્રણામ કરે. હું વિશેવિશ્વા જાણું છું કે બારણું તરફ આપની નજર પડતાં જ તુરત ઊઘડશે, અને તે સાથે પુણ્યદ્વાર પણ ખુલાં જ થશે.” વિનયવિજયજી કવિ કહે છે કે–આ મંગળમાળની આશા બંધાવનારી બીજા ખંડની છઠ્ઠી ઢાળ આ પ્રમાણે કહી તે સાંભળતા શ્રોતાજનેને ઘેર મંગળ માળ થજે.
(૨૧-૩૦)
(દેહા –ઈદ) તવ હરખું કુંવર ભણે, ઘવળશેઠને તેડિ; જઈએ દેવ જુહારવા, આ દુમતિ ફેડી. શેઠ કહે જિનવર નમે, નવરા તમે નિચિંત; વિણ ઉપરાજે જેહની, પહોંચે મનની ખંત. અમને જમવાનું નહીં, ઘડી એક પરવાર; સીરામણ વાળુ જિમણ, કરિયે એકજ વાર. હવે કુંવર જાવા તિહાં, જવ થાએ અસવાર; હરખે હષારવ કહે, તેજિ તામ તુખાર. સાથે લઈ જિનદાસને, અવલ અવર પરિવાર અનુક્રમે આવ્યા કુંવર, રુષભદેવ દરબાર. અકેકે આ જઈ, સહુ ગભારા પાસ; કુંવર પછી પધારશે, ઇમ બોલે જિનદાસ, જિમ નિર્ણય કરી જાણિયે, બાર ઉઘાડણ હાર, ગભારે આવ્યા જઈ, સહુકા કરે જુહાર. હવે કુંવર ધોતિયાં, મુખ બાંધી મુખકાશ; જિહર માંહે સંચરે, મન આણી સંતોષ.
અથ-જિનદાસની એ વિચારણા જાણી ત્યારે કુંવરે હર્ષ સહિત પવળોઠને તેડાવી કહ્યું કે “દુમતિ દૂર કરીને આ તે દેવદર્શન કરવા જઈએ.” તે સાંભળી શેઠ બેલ્યો-“તમે નવરા અને ચિંતા વગરના નિરાં
૧ આ સંબંધ એજ બોધ આપે છે કે–મનુષ્યને દેખાવ, સ્વભાવ, આચરણ જોઈ તે આવી શકિતવાળો હે જ જોઈએ એવું અનુમાન કરવાની આદત મનુષ્ય અવશ્ય રાખવી જોઈએ.
