________________
* ખંડ બીજે મહિમા હતો એથી બધા ઘા ખાલી જ જતા હતા. એ જોઈ લડવૈઆઓ. આ ચમત્કાર સાથે નિરાશાને ભેટતા હતા, કેમકે જેને ઘા જ ન લાગે તેને શી રોતે જીત? તેમ વળી વધારે અફસેસકોરી બનાવ એ બનતે હતું કે સામા પક્ષના ઘા તમામ ખાલી જતા હતા અને કુંવર જેમને તાકીને લાકડી કે લેઢાની સાંગને ઘા કરતે તેઓ તરત લથડતાં લળી જતાં લાંબા થઈ ધરણ પર ઢળી પડતા હતા, અને જેમ જોરાવર પાડપાડા ક્ષેત્રમાં લડવા મચી આમતેમ હડીઓ કહાડતાં, તેઓનાં શિંગડાંઓમાં બિચારા વેલાઓ ભરાઈ બુરા હવાલવાળા થાય છે, તેમ જોરાવર દ્ધાઓ રણક્ષેત્રમાં ભાટકતાં બિચારા સામાન્ય લડવૈયાઓને વેલાઓની પેઠે કચરઘાણ નીકળી બુરા હાલ થતા હતા, અને એથી કેઈનાં માથાં પુટયાં. કેઈના દાંત પડી ગયા અને કેઈ મોઢેથી લોહી વમવા માંડ્યા, જેથી જમીન ઉપર લડવૈયાઓની લાઈનબંધ પિઠ પડી. આમ થતાં કે લડવૈયાઓ નાસીને જીવ બચાવા દુકાનોમાં પેસી ગયા, કે પિોળમાં પેઠા, કેઈ દાંતમાં તરણું પકડી (અમે ગરીબડી ગાય જેવા હોવાથી બચવા લાયક છીએ, એમ બતાવી) ગળિયા થઈને બેસી ગયા, કે અમે કાયર છીએ, અમે રાંક છીએ, અમારો વાંક નથી, અમને મારતા નહિ, અમે તો પેટની વેઠ માટે આવેલા છીએ, અમે અશરણુ અનાથ છીએ; વગેરે વગેરે કહેવા લાગ્યા અને મોઢા અગાડી દશે આંગળીયે તથા આડા હાથ જઈ કંગાલતા બતાવવા લાગ્યા.
(૧૦–૧૭) ધવળશેઠ તે દેખતાં, આવી લાગે પાયરે; દેવ સરૂપી કે તમે, કરે અમને સુપસાયરે. ધ. ૧૮ મહિમાનિધિ મહટા તુમે, તુમ બળશકિત અગાધરે; અવિનય કીધ અજાણતે, તે ખમજો અપરાધરે. ધ. ૧૯ અવધારો અમ વિનતી, કરે એક ઉપગારરે, થંભ્યાં વહાણ તાર, ઊતારે દુ:ખ પારરે. ધવળ. ૨૦
અથ:–આ પ્રમાણે બનાવ ઈ ધવળશેઠ સમજી ગયા કે, “આ કંઈ આપણે તાબે થાય તેવું નથી, માટે નમીને રાજી કરી કામ લઈએ તે ફતેહ મળે,” એમ ધારી તુરત ઊઠી ઊભો થઈ શ્રીપાળકુંવરને પગે પડયો અને કહેવા લાગ્યો કે, “આપ કઈ દેવસ્વરૂપ છે માટે અમારા ઉપર કૃપા કરે. મહારાજ! આપ તે મોટા મહિમાના સાગર છે, આપના બળની માયાને પાર આવે તેમ નથી. એથી હે સ્વામી! અજા