________________
૧૦૬
વિવેકચૂડામણિ
વિષયાને તજી બ્રહ્મારૂપ થઈને સદા સત્-ચિત્-આનંદસ્વરૂપે
જ રહે છે.
जहि मलमयकोशे ऽहं धियोत्थापिताशां प्रसभमनिलकल्पे लिङ्गदेहेऽपि पश्चात् । निगमगदितकीर्ति नित्यमानन्दमूर्ति स्वयमिति परिचय ब्रह्मरूपेण तिष्ठ ॥ ३९६ ॥ કચરાથી ભરેલા આ સ્થૂલ શરીર ઉપર અહીં બુદ્ધિથી ઊપજેલી આશાને તું છેડી દે; પછી લગભગ વાયુ જેવા સૂક્ષ્મ શરીર ઉપરની પણ આશા તું છે।ડી દે; તે પછી વેદ પણ જેની કીતિ ગાય છે, એવુ આનદસ્વરૂપ બ્રહ્મ ‘ હું પોતે જ છુ'' એમ સમજી બ્રહ્મરૂપે રહે.
शवाकारं यावद्भजति मनुजस्तावदशुचिः परेभ्यः स्यात्क्लेशो जननमरणव्याधिनिलयः । यदात्मानं शुद्धं कलयति शिवाकारमचलं तदा तेभ्यो मुक्तो भवति हि तदाह श्रुतिरपि ॥ ३९७ ॥ વેદ પણ એ જ કહે છે કે, જ્યાં સુધી માણસ મુડદા જેવા પેાતાના શરીરને મારું માની વળગી રહ્યો છે, ત્યાં સુધી એ અપવિત્ર છે; અને ત્યાં સુધી જન્મ, મરણુ તથા રાગેાનુ ઘર અનેલા તેને બીજાએથી દુ:ખ થાય છે; પણ જ્યારે પેાતાને કલ્યાણુસ્વરૂપ, અચળ અને શુદ્ધ તરીકે એળખે છે, ત્યારે એ બધાંમાંથી છૂટે છે. ’
स्वात्मन्यारोपिताशेषाभासवस्तुनिरासतः ।
स्वयमेव परं ब्रह्म पूर्णमद्वयमक्रियम् ॥ ३९८ ॥ પેાતાના આત્મામાં માત્ર કલ્પનાથી જણાયેલા બધા આભાસરૂપ પદાર્થાને ત્યજવાથી જીવ પોતે જ એક, અક્રિય અને પરિપૂર્ણ બ્રહ્મ તરીકે રહે છે.
