________________
આ સાંભળી માણેકબહેને બાળ કરી મૂક્યો. સવારના પહેરમાં-પાડોશીઓ ભેગા થઈ ગયા.
વાત વાયુવેગે ગામમાં ફેલાઈ. પૂ. ચરિત્રનાયકશ્રીના શ્વસુરપક્ષના સંબંધીઓ પણ દલાલવાડામાં આવી ધસ્યા અને મગનભાઈ ભગતને ઊધડે લેવા લાગ્યા ! અને બધા તેમને કનડવા માંડ્યા કે-“બેલે ભગત! હેમચંદ ક્યાં ગયે? ભગતડા થયા છે ને આવા ધંધા કરે છે ?આદિ.. કભાષા વાપરી સ્વજને રોષ ઠાલવવા લાગ્યા.
મગનભાઈએ ખૂબ જ ખામોશી રાખી “ઝઘડાનું મારણ મૌન” કહેવત પ્રમાણે ગંભીરતાપૂર્વક મૌન રાખ્યું.
વ્યા પ્ર-નટી ન્યાયે બેલાવામાં વધુ અનર્થની સંભાવના ધારી કંઈ જીભાજોડી જ ન કરી.
કુટુંબીલે માં જમના માતા અને રણછોડભાઈ (સસરા)એ માણેકવહુને આગળ કરી ઝઘડો ચગાવવામાં ખામી ન રાખી.
લેકો જુદી-જુદી વાત કરવા લાગ્યા. કેક મગનભાઈને વાંક કાઢે, કેક વળી સાસુવહુની ત્રાસની વાત આગળ કરે, કો'ક વળી કહે કે ધમીના દીકરા તો ધમી જ હોય ! ચારિત્રની તમન્ના તેને કેટલી હતી? તે તે ભગતને દીકરે રીક્ષ જ લેવા એ હશે પાદિ.
કુટુંબીજને એ માણસે આસપાસ દેડાવ્યા. સગા-વહાલાં-મિત્રે ભાઈબંધના ઘરે તપાસ કરાવી પગેરૂં જેવડાવ્યું. પણ કંઈ પત્તો ન ખાધો.
જમના માએ ખાવાનું છોડી દીધું. છાતી કૂટવા માંડી. સમજુ કુટુંબીઓએ કહ્યું કે“હવે ભાજી હાથમાંથી ગઈ છે. હક તમે શરીરને ક સ ત એ છે ! ” મા દ જાવી
શાંત પાડયાં.
અજ્ઞાની લે કે મગનભાઈને જાતજાતના કુ-વચને સંભળાવવા લાગ્યા રણછોડભાઈ પિતાના વેવાઈને કહેવા લાગ્યા કે “આવું નાટક કરવું હતું તે મારી દીકરી ! ભવ કાં બગાડ ?આદિ.
છતાં ધીરતાપૂર્વક “મેહના આ બધા ચાળા છે.” દૂધના ઉભરાટની જેમ આ વાતને સવાલ-જવાબથી અંત નહીં આવે. સમય જ આને અંત લાવશે વિચારી મગનભાઈ આદર્શ હિંમત રાખી સ્વજનોના કુટુંબીઓન, જ્ઞાની ઢોકોના કુ-વચનેના સતત વરસાદને અડીખમ-રીતે ઝીલી રહ્યા.
