________________
ઘણાં વર્ષો પહેલાં માળવા પ્રાંતની રાજધાની ધારાનગરીમાં રાજા ભોજ રાજ્ય કરતો હતો. તે બહુ જ વિદ્વાન અને ઉદાર હતું. તેના રાજ્યમાં અનેક વિદ્વાન પંડિતે વસતા હતા. રાજા તેઓને બહુ માન આપતે એટલું જ નહિ પણ કેટલીક વખત ધર્મ ચર્ચાઓ કરી, અથવા કઈ કઈ ચમત્કારે બતાવવાનું કહી તેઓની શક્તિની પરીક્ષા કરતું હતું. તે અરસામાં મયુર અને બાણું નામે બે સમર્થ વિદ્વાને ત્યાં રહેતા હતા, તેઓ સસરે જમાઈ થતા હતા. છતાં પરસ્પર વિદ્વત્તા બતાવવા બહુ જ હરિફાઈ કરતા હતા. તેથી રાજા પણ કેણ વધારે વિદ્વાન છે તે નકકી કરી શકતા ન હતે.
એક વખત બાણ પંડિતને અને તેની સ્ત્રીને કઈ કારણસર ઝગડે થયે. તેમાં સ્ત્રીને એટલો કોધ ચઢયે કે બાણ પંડિત ઘણું મનાવે છતાં માને નહિ, એમ કરતાં લગભગ આખી રાત પસાર થવા આવી છતાં સ્ત્રી શાંત થતી નથી. ત્યારે અકળાઈને બાણુ પંડિત તે સ્ત્રીના. પગમાં પડી ક્ષમા માગવા લાગ્યું. ત્યારે કપાયમાન થયેલી સ્ત્રી પોતાના પગથી બાણ પંડિતના મસ્તક ઉપર પ્રહાર કરવા લાગી. તેવામાં તે સ્ત્રીને પિતા મયુર પંડિત જે શૌચ ક્રિયા અથે વહેલો ત્યાંથી પસાર થતો હતો, તેણે આ ઝગડાને થોડા ઘણા શબ્દો સાંભળ્યા. પરંતુ તે વ્યાજબી નહિ લાગવાથી બે “ર્વ મા સુતે.” (એ પ્રમાણે ન
