________________
૧૦૪
ગયા છું. એટલે આ કરતાં તેા મરવુ વધારે સારૂ છે. માટે મને કંઈ ધમસભળાવા તા આવતા ભવ પણ કંઈક સુધરે, આ ભવમાં તેા મેં કાંઇ પુણ્યકાર્ય કર્યું નથી.'' આટલુ ખેલતાં ખેલતાં તેા તે બહુજ દુઃખ પામવા લાગ્યા. ત્યારે મુનિરાજે તેને દિલાસા આપ્યા અને કહ્યું કે કરેલા કમ`તા રાજા કે રંકને પણ ભોગવવા જ પડે છે. માટે શાંતિ રાખવી અને ફરીથી એવા પાપકર્મી ન થાય તે માટે કાળજી રાખવી. તારે મરવાની કે અકળાવાની કાંઇ જરૂર નથી પણ દુઃખના સમયમાં ઇશ્વર સ્મરણ કરવું. જેથી અંતે સુખ પ્રાપ્ત થાય છે. “ હું તને આ એક લેાક આપું છુ તેનુ તુ સ્મરણ કર્યાં કરીશ તા સુખી થઈશ’એટલુ કહીને મુનિ મહારાજે તેને ભક્તામર સ્તોત્રને ‘ઉદ્ભૂતભીષણ’ એ બ્લેક શુદ્ધિપૂર્વક શીખવ્યેા અને પેાતે ત્યાંથી વિહાર કરી ગયા.
રાજકુમાર પણ નિરંતર એ લોકનું શ્રદ્ધાપૂર્ણાંક સ્મરણ કરવા લાગ્યા અને ધીરેધીરે તેનુ ં મન પણુ કાંઇક શાંત થવા લાગ્યું. આ પ્રમાણે દિવસે ઉપર દિવસે વીતવા લાગ્યાં
જે વખતે વિજયસિંહ હસ્તિનાપુરમાં રહેતા હતા તે વખતે હસ્તિનાપુરના રાજા દેવીસિંહ હતા, તેને એક પુત્ર અને ત્રણ પુત્રીઓ હતી. તેમાં સૌથી નાનીનુ નામ શીલવતી હતું. એક વખત રાજાએ પેાતાની પુત્રીઓને હસતાં હસતાં પૂછ્યું કે ‘તમારૂ' સુખ કાના હાથમાં છે?” ત્યારે માટી બહેને એ કહ્યું કે ‘હે પિતાજી ! અમારૂ ખરૂ સુખ આપનાજ હાથમાં છે. ત્યારે નાની શીલવતીએ કહ્યું ‘નહિ પિતાજી, ખરૂ સુખ અમારા કમને આધિન છે' ત્યારે રાજાને એટલી રીસ
