________________
સંયમના પંથે
છે અને મને વિશ્વાસ છે, તું એ જરૂરથી કરીશ.” ભીમસેનને પિતાની સાથેના સિંહાસન ઉપર બેસાડતાં ગુણસેન છે.
આપની આજ્ઞા મારે શિરોમાન્ય છે, પિતાજી!” ભીમસેને વિનયથી કીધું.
બેટા ભીમસેન ! તું તે જાણે છે હવે મારી ઉંમર થઈ છે. મારા અંગે હવે શિથિલ બનતાં જાય છે. કેને ખબર આ આયુષ્ય કયારે પણ પૂરું થઈ જાય ?
પિતાજી! એવું અમંગલ ન બેલે, આપ તે ઘણું જીવવાના છો!” ભીમસેન વચમાં જ લાગણું ને ભક્તિભર્યા હૈયે એલી ઊઠશે.
“બેટા ! એ કંઈ આપણા હાથની થેડી વાત છે ? જેટલું જીવાય તેટલું ખરું, હવે તે હું પાકયું પાન કહેવાઉં, કયારે પણ ખરી પડું. આથી મેં હવે નિર્ણય કર્યો છે કે મારું બાકીનું આયુષ્ય હું દીક્ષાવસ્થામાં પૂર્ણ કરું. આ માનવભવ હું હારી જાઉં તે પહેલાં હું તેને બને તેટલો સાર્થક કરી લેવા માંગુ છું.”
પિતાજી ! આપને નિર્ણય ખરેખર ઉમદા છે. હવે મને ફરમાવે કે તેમાં હું આપની શી સેવા કરી શકું તેમ છું?
બેટા! તું એક નરેશનું સંતાન છે. હું દીક્ષા લઈ રાજપાટ છેડી દઉં, તે પછી આ રાજ્યનું પાલન કોણ કરે? તું મારે મોટો પુત્ર છે. મારા પછી તારે જ આ રાજગાદી