________________
૫૪
ભીમસેન ચરિત્ર સાચવ્યાં. તેમની બધી જ જરૂરિયાત પૂરી પાડી. અને દરેકને પ્રેમપૂર્વક સત્કાર્યા ને ભાવ ને આગ્રહપૂર્વક જમાડયા.
બે ત્રણ દિવસ બાદ ગુણસેને માનસિંહ રાજાને કહ્યું : આપને આદરભાવ ને એગ્ય સત્કાર જોઈ અમે ઘણા જ ખુશ થયા છીએ. રાજગૃહીથી નીકળ્યા અમને ઘણું સમય થઈ ગયું છે. હવે આપ અમને જવાની અનુજ્ઞા આપે.”
અરે! આટલી બધી શી ઉતાવળ છે ? હજી તો આપે પૂરી કૌશાંબી જોઈ પણ નથી. થોડા દિવસ વધુ શેકાઈ જાવ. જવાનું તે છે જ ને ?...” માનસિંહે રોકાવવા માટે આગ્રહ કર્યો.
પરંતુ ગુણસેનથી વધુ રોકાવાય તેમ ન હતું. તેણે પાછા ફરવાને આગ્રહ જારી રાખ્યું. આથી ન છૂટકે માનસિંહે કન્યા વળાવવાની તૈયારી કરી.
માનસિંહે અશ્રુભીની આંખે કન્યાને વિદાય આપી, કમળાએ વિદાય આપતા સમયે દીકરીને કીધું :
“બેટા! આપણા કૂળને શોભે એ રીતે સાસરામાં હેજે. અને હવે સાસુ સસરાને જ તારા મા-બાપ સમજીને તેમની સેવા કરજે. અને તારા શીલને બરાબર સાચવજે. સ્ત્રીનું મેટામાં મોટું આભૂષણ જ શીલ છે. તેનું જાતથી પણ વધુ જતન કરજે.”
સુશીલા રડતી આંખે મા-બાપને પગે લાગી. તેમના આશીર્વાદ લીધા અને ભીમસેનના રથમાં આવીને તે વિનયથી અંગેઅંગ સંકેચીને શરમાતી બેસી ગઈ.
