________________
સજો શત્રુ શણગાર
૨૭
આ અવાજના રણકા, તે ખેાલવાની ભીમસેનની ઢખ અરિ જય ઘડી જોઈ જ રહ્યો. તેના આંતરમનમાં ક ંઈક ખળભળાટ થયા. તેને થયું આ ભીમસેનને મે' કયાંક જોયે છે, પણ કયાં જોયા હશે ??
અરિજયે પોતાની યાદદાસ્તને સકારી જોઇ અને થોડુ થાડુ યાદ તેા આવવા લાગ્યું. કુશકાય, દીન અને મ્લાન ભીમસેનની તેને ઝાંખી તે થઈ. પણ એ જ ભીમસેન હુશે કે કેમ ? તે અરિ ંજય નક્કી ન કરી શકયે.
'
મામાને વિચારમાં પડેલા જોઈ ભીમસેને પૂછ્યું : મામા ! શું ઊંડા વિચારમાં પડી ગયા ? કુશળ તે છે ને ?” ‘ભીમસેન ! મેં તને ક્યાંક પ્રથમ જોયેા હાય તેવુ લાગે છે. પણ કયાં તે યાદ આવતું નથી.” અરિ જયે પોતાની મુંઝવણ કહી.
‘તેમાં શુ' યાદ કરવાનું હતું, મામા? રાજગૃહીમાં મને જોયે હશે.’ભીમસેને અસલ વાત છુપાવી મજાક ભર્યાં સ્વરે કહ્યું.
‘રાજગૃહી છેડયા પછી તને કયાંક જોયા છે. એ તું જ હેશે કે ખીજો કેાઈ એ નક્કી નથી કરી શકતા. પછુ. ખરાખર તારા જેવું જ માં હતુ. ખેલવાની ઢખ પણ તારા જેવી જ હતી. ફરક હાય તા એટલે જ માત્ર હતેા. એ માણસ સાવ નિસ્તેજ અને કંગાલ હતા. શરીરે સાવ દૃશ હતા અને તેના કપડાના પણ કઈ ઠેકાણા ન હતા.'
આ સાંભળી ભીમસેનની આંખમાં આંસુ આવી ગયાં.
