________________
ભાગ્ય પટો
૨૫૧. શેઠ! આપને ઉપકાર હું કદી નહિ ભૂલું. આપે મને જે આ શેડો ઘણે સહારે ન આપે છે, તે મારા બાળકોનું શું થાત? ખરેખર ! તમારી ઉદારતાને ધન્ય છે. હવે આપ રજા આપો તે હું મારી બેન સાથે જાઉં.'' વિનયથી સુશીલાએ નગરશેઠની રજા માંગી.
અરે, અરે ! આપ આ શું કરે છે ! વંદનના અધિકારી તે આપ છે, એમ કરીને મને વધુ શરમમાં ન નાંખો. મેં તે આપનો અક્ષમ્ય અપરાધ કર્યો છે. મને ક્ષમા કરો મા ! ક્ષમા કરે.” નગરશેઠે પસ્તાવાથી કીધું.
એવું ન બોલે નગરશેઠ ! એવું ન બોલે. અપરાધ તે માટે જ છે, કે મેં પૂર્વભવે કંઇ અશુભ પાપાચરણ કર્યું હશે એ પાપને બદલે આજ હું વાળી રહી છું. તમે તે મારા દુઃખને હળવું કર્યું છે. અને હું તમારે ત્યાં રંક બનીને આવી હતી, રાણીના રૂપમાં નહતી આવી. આથી તમારે પસ્તાવાની કઈ જ જરૂર નથી. બસ, તમે મને સુખેથી રજા આપે. એટલે હું વિદાય લઉં.” સુશીલાએ નગરશેઠને સાંત્વન આપ્યું.
નગરશેઠે બંને રાજરાણીઓની ભક્તિ કરી. નજરાણું ધયું અને અત્યંત આદરથી બંનેને પાલખીમાં બેસાડી આવી વિદાય આપી.
પાલખી રાજમહેલ તરફ જવા રવાના થઈ. ભીમસેન - અને વિજયસેન પણ કુમાર સાથે રાજમહેલ તરફ આવી. રહ્યા હતા.
